Rozdział 21

Ja i Harry próbowaliśmy być tak cicho jak tylko się dało, a ja dodatkowo, tak na wszelki wypadek, zakryłam mu usta dłońmi, żeby się nie odezwał. Może Louis po prostu zostanie w salonie i nie przyjdzie tu. Wtedy Harry miałby szanse żeby wyjść schodami przeciwpożarowymi na balkonie czy coś.
Ale nie, słyszałam jego kroki. Mój żołądek zacisnął się z nerwów, a oddech Harry'ego stał się coraz cięższy.
- Po prostu idź z powrotem spać, Harry.
Zmarszczył brwi i szybko odsunął moją dłoń od swoich ust.
- A-Ale on mnie zobaczy.
- Śpij dalej, Harry - powtórzyłam, a on westchnął i położył się na poduszce. Zamknął oczy, ale nie spał. Wiedział, że to co robiłam miało jakiś sens.
Ostrożnie wstałam z mojego dwuosobowego łóżka, zostawiając Harry'ego i włożyłam mój jedwabny szlafrok. Cicho opuściłam sypialnie i na szczęście Louis do niej nie wszedł.
- Dzień dobry - powiedziałam, gdy zobaczyłam go w kuchni, na przeciwko mnie. Wyglądał nieświeżo i z pewnością miał kaca.
Jęknął w odpowiedzi, czekając aż czajnik się zagotuje. Przeczesał dłonią swoje rozczochrane włosy. Wydawał się strasznie zmęczony i mało entuzjastyczny i byłam za to wdzięczna. Nie chciałam by był pełen energii, wtedy zazwyczaj najłatwiej się wkurzał.
- Nie jestem w nastroju - westchnął, a ja zaczęłam się zastanawiać jak wydostać stąd Harry'ego tak, żeby Louis tego nie zauważył.
- Powinieneś wziąć prysznic - szepnęłam do niego delikatnie, gdy zeskanowałam wzrokiem jego osłabione i spocone ciało. Wypuścił długie westchnienie, a moje palce zaczęły wędrować po jego ramieniu.
- Nie chce mi się - mruknął w odpowiedzi, a ja mentalnie przewróciłam oczami. Muszę zrobić cokolwiek. Naprawdę cokolwiek.
- Chodź - powiedziałam figlarnie, przyciskając swoje ciało do jego pleców. - Mogę do ciebie dołączyć jeśli chcesz.
- A co z Harrym? - odgryzł się kpiąco. Chciałam go uderzyć, naprawdę. Ale w tamtej chwili byłam skupiona tylko na wydostaniu Harry'ego z pola widzenia Louisa.
Zaśmiałam się słodko, przybliżyłam usta do jego ucha lekko je gryząc.
- Harry, kto?
Louis mruknął w odpowiedzi, pozwolił by moje ręce go objęły i odciągnęłam go od kuchenki. Zrobiło mi się niedobrze, pachniał strasznie źle. Ale zapach alkoholu, którym był przesiąknięty, sprawił że chciałam inhalować się jego zapachem. Naprawdę potrzebowałam teraz drinka, a wódka w jego oddechu pogłębiała tą potrzebę.
- Idź nagrzać prysznic, przyjdę za dwie minuty - szepnęłam uwodzicielsko, zanim on przytaknął i wolno ruszył do łazienki.
Westchnęłam z ulgą i pobiegłam do sypialni, gdzie Harry cicho spał. Mogłabym go takiego oglądać cały dzień, naprawdę. Ale teraz nie było na to czasu.
- Harry - powiedziałam cicho, próbując go obudzić. - Wstawaj, musisz iść.
Mruknął i otworzył oczy, po chwili otworzył je szerzej i rozejrzał się dookoła.
- Gdzie jest Louis?
- Jest w łazience. Musisz się pospieszyć...
- Jamie, gdzie jest mój ręcznik... - Louis wszedł do pokoju ze zmarszczonymi brwiami. Jego prosty uśmiech szybko zastąpiło groźne spojrzenie. - Co jest kurwa?!




*Harry's Pov*

 Byłem skonsternowany, nie potrafiłem szybko wymyślić jak poradzić sobie w takiej sytuacji, ponieważ nigdy wcześniej nie spotkało mnie nic podobnego. Współlokator Jamie, Louis, właśnie wszedł do pokoju. I mogłem śmiało powiedzieć, że się martwiłem.
- Harry - Jamie powiedziała, ignorując to, że Louis skupił na mnie swój wzrok. - Musisz się ubrać, dobrze? I potem zabiorę cię do domu.
- Nie ignoruj mnie kurwa! - krzyknął na nią, a ja momentalnie poczułem złość, spowodowaną jego głośnym tonem. Nie, on nie będzie tak do niej mówił, nie do niej.
- Nie podnoś głosu - powiedziałem surowo, wychodząc z łóżka. Musiałem zignorować fakt, że byłem tylko w bokserkach. Na twarzy Louisa wkrótce zagościł kpiący uśmiech, a ja poczułem się zażenowany. Nie wiedziałem, co takiego zrobiłem, że go rozśmieszyłem.
- Teraz jesteś moim nauczycielem?! - zaśmiał się gorzko, a ja spuściłem nieśmiało wzrok. - Pieprzony dziwak.
Poczułem się mocno znieważony i słaby. Nikt mnie tak nie nazwał przez ostatnie sześć lat. I nie chciałem, by ktokolwiek znów mnie tak nazywał, to sprawiało, że robiłem się zły.
- Nie nazywaj go tak! - Jamie zaczęła się kłócić, wstawiając się za mną. Musiałem jej pomóc, a może to ona musiała pomóc mi? Nie wiedziałem co mogło się wydarzyć, ale chciałem żeby była ze mną, nieważne jaki złe rzeczy się wydarzą.
Gdy oni zacięcie się kłócili, ja zdołałem się szybko ubrać w moje jeansy i koszulkę. Wiedziałem, że powinienem jej bronić, ale ubranie się było wtedy zdecydowanie ważniejsze. Ale jeśli on powiedział by do niej coś złego, wkroczył bym do rozmowy, nieważne jak niska była moja pewność siebie.
- Mówiłem, żebyś więcej go tu nie przyprowadzała! - ryknął. Jego ręce były zaciśnięte w pięści, a to sprawiło, że byłem świadomy do czego był zdolny.
- To kogo tu przyprowadzam nie zależy od ciebie! - Jamie krzyknęła w obronie, a ja po prostu chciałem to wszystko przerwać. Desperacko nienawidziłem głośnych dźwięków, zwłaszcza tych złych.
- Jamie, zabierz mnie do domu - powiedziałem do niej, próbując odwrócić jej uwagę od wściekłego chłopaka. Nienawidziłem widzieć ją taką przygnębioną, to sprawiało, że chciałem być przygnębiony razem z nią. Tak naprawdę nie sądziłem, że zobaczę ją kiedykolwiek tak smutną, to było okropne. Ona powinna być szczęśliwa.
- Możesz sam wrócić do domu! - Louis chwycił mnie za moje silne ramiona i popchnął na drzwi. Cicho syknąłem, gdy moje plecy uderzyły we framugę. To co zrobił zmartwiło mnie jeszcze bardziej. Wiedziałem, że był zdolny zrobić coś takiego także innym. Miałem wielką nadzieję, że Jamie nie była osobą na którą podnosił rękę za każdym razem, gdy był zły.
- Nie dotykaj go - Jamie zaprotestowała, odsuwając Louisa ode mnie swoimi nagimi ramionami.
- Nie mów mi co mam robić...
- Nie dotykaj go! - powtórzyła, nie dając mu szansy by skończyć zdanie. Broniła mnie, a ja stałem przyciśnięty do drzwi. Chciałbym być taki, taki odważny. Chciałbym być taki jak ona, być w stanie stanąć w jej obronie. Ale nie byłem taki. Za cholerę nie potrafiłem podnieść głosu.
- Harry, nic ci nie jest? - zapytała uspokajająco, a ja lekko pokiwałem głową, na co westchnęła z ulgą.
- Chodź, idziemy - szepnęła do mnie i chwyciła mnie za ramię. - Po prostu ignoruj Louisa, on zawsze taki jest.
Ja i Jamie mijaliśmy kuchnię, kiedy Louis znowu stanął na naszej drodze. Jamie przewróciła oczami zmęczona całą sytuacją.
- Louis, tylko zawiozę go do domu...
- Jedyne miejsce do którego powinnaś go zabrać jest pieprzony psychiatryk! - krzyknął. Poczułem ból w sercu i brzuchu. On to robił, ranił moje uczucia. Tak jak było w szkole.
- Nie możesz tak mówić do moich pacjentów...!
- Posłuchaj samej siebie! - zaśmiał się niedowierzając. - Brzmisz jakbyś była tak samo szalona jak on!
Nie mogłem nic zrobić, jak tylko stać i słuchać tych wszystkich obraźliwych komentarzy kierowanych do mnie. Robiło mi się niedobrze od tego co słyszałem. Nienawidziłem tego słowa, gardziłem nim.
- Nie jestem szalony - powiedziałem kręcąc głową, wkrótce poczułem łzy zbierające się w kącikach moich oczu. Nie, nie byłem szalony. Nie mogłem być.
- Na kilometr widać twoje blizny, koleś! - zakpił ze mnie. Chciałem zdrapać je wszystkie. Musiałem stamtąd wyjść.
- Nigdy więcej tak do niego nie mów...
Louis niegrzecznie przerwał Jamie, zamachnął się i uderzył ją otwartą dłonią w twarz.
- Nie mów mi kurwa co mam robić!
Czułem jakby ktoś zabrał cały tlen, gdy próbowałem powiedzieć coś w jej obronie. Byłem tak zszokowany, że nie mogłem zrozumieć co właśnie się stało. To było tak, jak kiedy byłem dzieckiem, ojciec kiedy był pijany, bił mnie za każdą żałosną wymówkę. Nie mogłem tego znieść.
- Jamie - powiedziałem zmartwiony, łzy w końcu zaczęły spływać po mojej twarzy, gdy podniosła dłoń i położyłam ją na swoim policzku. Nie wydawała się być zaskoczona, ani nawet zraniona. Wyglądała po prostu jakby była zmęczona i chciała się poddać. Ale nie mogłem tu jej tak zostawić, potrzebowałem żeby poszła ze mną do domu i mogła być z dala od tego mieszkania. - Chodź, Jamie. Musimy cię stąd zabrać.
- Ona nigdzie nie idzie.
- Jamie? - zapytałem z nadzieją. Jej wzrok był utkwiony w podłodze, a jej dłoń wciąż znajdowała się na policzku.
- Powinieneś wyjść, Harry - szepnęła cicho, a ja poczułem jak moje serce łamie się na pół. Nie, ona nie mogła tego powiedzieć. Nie teraz.
- Nie zostawię cię z nim - zapłakałem, a jej oczy na chwilę spotkały moje, zanim znowu zaczęła wpatrywać się w podłogę.
Gdy tylko pomyślałem, że ona kompletnie straciła nadzieję, odwróciła się nagle i zbliżyła się do mnie. Po raz pierwszy podniosłem rękę i ostrożnie przyłożyłem dłoń do jej policzka. Intensywnie oddychała i zamknęła oczy.
- Nie chce, żebyś widział mnie w takim stanie. Chcę, żebyś wrócił do domu.
- On cię znowu skrzywdzi - załkałem, ignorując potwora, który stał za nią.
- Nie skrzywdzi mnie znowu, obiecuje. Po prostu idź, przejdź się czy coś, przecież uwielbiasz spacery - próbowała mnie pocieszyć i uspokoić, ale ona potrzebowała tego bardziej niż ja.
- Nie pozwolę mu cię dotknąć - próbowałem jej zaimponować albo przynajmniej dać jej świadomość, że naprawę jest dla mnie ważna. Strasznie chciałem, żeby to wiedziała. Może jestem dla niej tak samo ważny jak ona dla mnie.
- Nie zrobi tego - zapewniła i delikatnie popchnęła mnie w stronę drzwi. - Po prostu daj mi czas by go uspokoić.
- Boję się o ciebie.
- Nie powinieneś - powiedziała i uśmiechnęła się do mnie. Próbowała mnie przekonać, że jej uśmiech jest szczery. Nie byłem pewien czy jej wierzę.
- Co jeśli jednak to zrobi...?
- Wtedy przyjdę prosto do ciebie - szepnęła do mnie łagodnie, a ja westchnąłem z ulgą.
- Obiecujesz?
- Obiecuję. Tylko pozwól mi porozmawiać z nim na osobności - powiedziała i otworzyła mi drzwi frontowe. Wszystko co mogłem zrobić, to wyjść.
Nie ujdzie mu to na sucho. Może jestem nieśmiały czy niewinny. Ale teraz, gdy ktoś stał się dla mnie tak ważny, nie zamierzam pozwolić tak ją traktować.
Jedna rzecz jest pewna. Nie lubiłem Louisa. I wiedziałem, że oni też go nie polubią.

__________________________________________

PIĄTEK.
JUPI.
JEJ
ROZDZIAŁ.
CZUJECIE TEN ENTUZJAZM???
CHOCIAŻ NIE, JEDNAK SIĘ JARAM BO TEN ROZDZIAŁ JEST JSAHFHFKJDSK
POPŁAKAŁAM SIĘ.
AUTENTYCZNIE.
TAK.
MOŻE JAKIŚ ŻART TAK NA SZALONY PIĄTKOWY WIECZÓR?

Ile jaj ma Obama?
.
.
.
.
.
.
.
.
Oba ma.

LOL xDDDD