Rozdział 24

Tłumaczenie notki od autorki do tego rozdziału:
Przepraszam za taki gówniany i krótki rozdział. Serio, jak napiszecie mi, że jest beznadziejny, to nawet nie poczuję sie urażona, bo WIEM JAKI JAK KOSZMARNY. [...]
(dalszej części nie tłumaczę, bo jest nie istotna xD)
 __________________________________


*Jamie POV*

Zastanawiałam się dlaczego tak długo nie ma Harry'ego. Jestem pewna że najbliższy sklep jest tylko dziesięć minut drogi stąd. Harrego nie było prawie godzinę i zaczynałam się martwić.

Zmęczona stanęłam przed lustrem w jego sypialni, całkowicie naga. Chciałabym lubić swoje ciało takie jakie jest, ale dla mnie było za chude. Brak mięśni, nie duże piersi i mały tyłek. Chciałabym być bardziej seksowna, a nie tylko chudą dziewczyną bez krągłości.

Wpatrywałam się w siebie długi czas myśląc czy zacząć chodzić na siłownie czy też nie. Nie chodzi mi o to, że miałam nadwagę, tylko że potrzebowałam trochę mięśni na nogach i brzuchu. Zdecydowanie musze zacząć więcej ćwiczyć. Założę się, że teraz nie dam rady zrobić nawet jednej pompki.

Zostałam wyrwana z moich rozmyślań kiedy usłyszałam delikatne chrząknięcie dobiegające z innego pomieszczenia. Szybko podbiegłam do łóżka, chwyciłam ręcznik, który wcześniej tam położyłam i się nim owinęłam. Usłyszałam zamykające się drzwi i od razu wiedziałam, że Harry wrócił.

- Harry?- zawołałam i chwile później usłyszałam pukanie do drzwi

Grzecznie powiedziałam że może wejść. Jego twarz była bardziej niż zaskoczona kiedy zobaczył moje nagie ciało owinięte tylko ręcznikiem.

- U-uh... Cześć.

- Długo cie nie było, martwiłam się - powiedziałam uśmiechając się do niego niewinnie, a jego oczy były wpatrzone w mój ręcznik

- Straciłem poczucie cz-czasu - wyjąkał, rozbawiając mnie swoją niewinnością, kiedy próbował odwrócić wzrok. Ale nie mógł oderwać ode mnie oczu.

-Wyglądasz na zdenerwowanego - powiedziałam głupio, ale zrobiłam to celowo. To przez to jak na mnie patrzył, czułam się wtedy jakbym była gorąca czy coś.

- Ty po p-prostu, nie masz na sobie ubrań - wyszeptał, jego oczy na chwilę zabłysły, jednak po chwili stały się z powrotem matowe.

- Mam na sobie ręcznik, głuptasie - zaśmiałam się jakby to nie było nic wielkiego, ale wiedziałam co robię. - Masz coś w co mogę się przebrać?

- Uh.. T-tak, jasne - wymamrotał i podszedł do szafy. Wyciągną czarną koszulkę i mi ją podał. Byłam trochę zmieszana kiedy zauważyłam, że taką samą już ma na sobie.

- Ile masz czarnych koszulek?- zachichotałam złośliwie. Zakryłam się nią, czekając aż się odwróci. Szybko zdjęłam ręcznik i nałożyłam koszulkę. Była bardzo duża i sięgała mi do połowy uda.

- Osiem - odpowiedział, nie rozumiejąc, że żartowałam. Właściwie nie oczekiwałam od niego odpowiedzi.

- Co kupiłeś w sklepie? - zapytałam, bez większego zainteresowania, nie wiedząc co innego powiedzieć na jego odpowiedź.

- Tagliatelle - powiedział. Nigdy o tym nie słyszałam, ale brzmi luksusowo, cokolwiek to jest.

- Co to tagliatelle? - zapytałam zmieszana. Przygryzł wargę wahając się zanim się odezwał.

- To taki makaron jak spaghetti - powiedział. - Tylko...płaski.

- Oh - wyszeptałam, udając że jestem zainteresowana tym co mówił. Byłam zmieszana, nie wiedziałam, że wie jak gotować, nie wspominając już o dziwnych nazwach makaronu.

- Szedłeś taki kawał drogi po jakiś płaski makaron?- zaśmiałam się, dokuczając mu. Zauważyłam nieznaczny uśmieszek na jego ustach kiedy zadałam mu to pytanie, ale on tylko przytakną.

- Chyba można tak powiedzieć.

~

*Kilka godzin później*

Byłam już w moim samochodzie, w drodze do mojego mieszkania. Harry zachowywał się dziś dość zabawnie, jakby coś chodziło mu po głowie, ale zdecydowałam się to zignorować. Może wciąż przejmował się ta całą sytuacją z Louisem i tym, że nas przyłapał.

Wysiadłam z samochodu kiedy byłam pod moim blokiem i szybko poszłam do swoich drzwi. Miałam nadzieje, że Louis był już w lepszym nastroju. Weszłam do mojego mieszkania w duchu modląc się, żeby Louis spał albo, żeby go nie było. Ale oczywiście siedział w salonie.

- Wróciłam - powiedziałam do niego, ale mnie zignorował. Po prostu siedział w ciszy wpatrując się przed siebie. Był jakby oszołomiony.

- Louis?- spytałam, ale nie odpowiedział. Naprawdę zaczynało mnie męczyć to całe gówno.

- Louis!- krzyknęłam, ale on nawet nie drgnął. Jaki ma problem? Daje mi milczącą karę za to, że był tu inny facet?

- Jesteś taki żałosny - westchnęłam, przewracając oczami. - Idę do łóżka.

Zaczęłam iść do sypialni. Chciałam jeszcze raz spróbować z nim porozmawiać ale mnie wyprzedził.

- Jamie?

- Tak? - spytałam niepewnie. Spuścił głowę a kiedy podniósł ją ponownie wyglądał na przestraszonego i zmartwionego.

- Nie wierzysz w duchy, prawda?- zapytał zmartwiony wpatrując się we mnie jakby potrzebował usłyszeć "nie". Zastanawiało mnie dlaczego zadał mi tak dziwne pytanie. Pewnie powiedział byle co, tylko by zacząć ze mną rozmowę.

- Nie, Louis - skłamałam. - Nie wierze.

 __________________________________________

STANDING OVATIONS DLA MOJEJ PRZYJACIÓŁKI PATI, KTÓRA PRZETŁUMACZYŁA TEN ROZDZIAŁ!!!!!

NO I JESZCZE KOLEJNY SUCHAR OD NIEJ:

- Puk puk.

- Kto tam?

- Ateista.

- Nie wierze.

- Ja też nie.

lolllll

Także tego, wiem że rozdział krótki, no ale jak już wiele razy mówiłam, nie mam wpływu na długość rozdziałów :)))

Kolejny postaram się dodać najpóźniej we środę, ale nie obiecuje, bo mam taki zapieprz, że szok :)))))