Rozdział 23

Jeśli nie chcesz się w kimś zadurzyć, lepiej go nie całuje. To tylko pogarsza sytuację. Teraz dostrzegłam uczucia, których nigdy wcześniej nie żywiłam do Harry'ego. Wiedziałam, że wszystko nie będzie już dla mnie takie łatwe.
Nasze usta złączyły się po raz trzeci i westchnęłam cicho, gdy nasze nosy otarły się o siebie. Musnęłam ostatni raz jego pełne wargi, zanim po woli się odsunęłam. Nagle poczułam się strasznie szczęśliwa, jakby już nie mogło być lepiej. To był najlepszy pocałunek w moim życiu.
- Jak było? - szepnęłam cicho do Harry'ego. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który sunął mi się na usta na widok jego uroczej, czerwonej twarzy.
- To było... Było genialne. Naprawdę wspaniałe - odetchnął, szeroko się uśmiechając. Odwzajemniłam uśmiech i przeczesałam ręką włosy, nagle dostrzegając w jakim nieładzie były. Musiałam wyglądać niedorzecznie. Obudziłam się i przyjechałam od razu tu.
- To może zabrzmieć niegrzecznie... - urwałam, a Harry zdezorientowany przechylił głowę. - Ale... Mogę wziąć tu prysznic?
Harry zaśmiał się  w odpowiedzi, lekko kiwając głową.
- Łazienka jest na końcu korytarza.
- Dziękuję - powiedziałam z wdzięcznością, a on szczerze się uśmiechną.
Ruszyłam do łazienki. Weszłam do środka i zdjęłam z siebie wszystkie ubrania. Chwilę zajęło mi dojście do tego jak działa prysznic. W końcu po dwóch minutach udało mi się go włączyć.
Nagle usłyszałam pukanie do drzwi i lekko spanikowałam, gdy uświadomiłam sobie, że jestem całkowicie goła. Chwilę się zawahałam zanim ostrożnie uchyliłam drzwi i wysunęłam głowę na zewnątrz.
- Tak?
- Uh... Wychodzę na chwilę. Wiesz, tylko żeby kupić parę rzeczy - mruknął gorzko. Uniosłam brwi lekko zdezorientowana, wyglądał na zdenerwowanego.
- Jeśli poczekasz jakieś dwadzieścia minut to mogę iść z tobą...
- Lepiej nie - powiedział cicho. - Ktoś mógłby nas zobaczyć razem.
Westchnęłam myśląc o konsekwencjach wyjścia w jakieś miejsce publiczne z Harrym. Miał rację, i tego właśnie nienawidziłam. Chciałam iść z nim na zakupy, ale oczywiście on był bardziej rozważny niż ja.
- W takim razie do zobaczenia później.




*Harry's Pov*

Dopiero teraz dostrzegłem do czego jestem zdolny. Świadomość, że Louis był właśnie w mieszkaniu Jamie, nie robiąc kompletnie nic poza byciem sobą, wkurwiała mnie. Nie było mowy, że pozwolę mu ją tak traktować. Nie ma szans.
Nagle dostałem olśnienia. Podła myśl nagle pojawiła się w mojej głowie i sprawiła, że moje uprzedzenia do głosów zniknęły. Może ten jeden raz pozwolę im przejąć nade mną kontrolę. Kiedy tak się dzieje, robię okropne rzeczy. Jak mówią: "Jeśli nie możesz ich pokonać, dołącz do nich."*
Miałem zamiar pójść do mieszkania Jamie i grzecznie poprosić Louisa, by zostawił ją w spokoju i wyprowadził się stamtąd bez słowa sprzeciwu. To by jej wszystko ułatwiło. A jeśli on mnie nie posłucha, to wtedy dopiero zacznie się zabawa.

~

Zbliżałem się do jej mieszkania i nie mogłem powstrzymać uśmiechu na myśl o tym co zaraz się wydarzy.  To było tak jakby głosy wzięły mnie w posiadanie i miały kontrolę nad moim umysłem. Wiedziałem, że staję się dość porywczy, gdy ludzie nie robią tego co powinni. Nie ważne jak niewinny byłem, to akurat nigdy się nie zmieniało. 

Pozbyłem się uśmiechu z twarzy i grzecznie zapukałem do drzwi mieszkania Jamie. Czekałem  i czekałem, zajęło to trochę dłużej niż przewidywałem. W końcu słodki chłopak ze smutną miną otworzył drzwi, oczywiście chodzi mi o Louisa. 

- Czego kurwa chcesz? - warknął, a ja uśmiechnąłem się niewinnie w odpowiedzi. 

- Mogę wejść? - tak jak obiecałem, zapytałem grzecznie, ale wiedziałem, że on nie nabrał się na mój udawany uśmiech. 

- Masz tupet znów tu przychodząc - powiedział ostrzegawczo i cofnął się w głąb mieszkania.

- Nie chcę żadnych problemów - skłamałem, wciąż niewinnie się uśmiechając. Jego zmarszczone brwi mówiły mi, że nie pójdzie łatwo.

- Po prostu powiedz, co masz do powiedzenia i wyjdź - warknął, zadzierając nos. Patrzył na mnie z obrzydzeniem, ale nie obchodziło mnie to. Moje złowieszcze myśli dawały mi pewność siebie, która chociaż raz pozwalała mi zawalczyć. 

- Wyprowadzisz się stąd i zostawisz Jamie w spokoju - powiedziałem surowo, przestając się uśmiechać i przyjmując poważny wyraz twarzy. W odpowiedzi Louis zachichotał, ale tym razem wcale nie czułem się zażenowany. 

- Kto pozwolił ci wyjść z psychiatryka? - zaśmiał się, a moje oczy się rozszerzyły. Przygryzłem wargę próbując się uspokoić. 

- Byłbym naprawdę wdzięczny, gdybyś po prostu znalazł własne mieszkanie i nigdy więcej się z nią nie kontaktował - powiedziałem ponownie, próbując być tak uprzejmym jak tylko mogłem. Wiedziałem, że tak go nie przekonam.

- Byłbym naprawdę wdzięczny gdybyś się odpieprzył od moich spraw - Louis sztucznie się uśmiechnął i skrzyżował ramiona na piersi. Nie mogłem dłużej czekać, musiałem dowiedzieć się jaka jest jego odpowiedz.

- Czyli nie? - odparłem, udając zainteresowany tym co mówi. Założę się, że myślał, że jestem zaskoczony tym jak nieuprzejmy jest. Ale nie, raczej się z tego cieszyłem. 

- Czyli stanowczo nie - powiedział pewnie. 

I w tym momencie złowieszczy uśmiech pojawił się na mojej twarzy.

- Świetnie.

- Cholernie mnie przerażasz, wiesz? 

- Czułbym się urażony, gdyby tak nie było. 

Mój przebiegły uśmieszek zmienił się w naturalny uśmiech, a Louis dalej mierzył mnie groźnym spojrzeniem. Dostrzegłem w tym szansę, by pociągnąć to dalej, by było jeszcze więcej zabawy. 

- Dlaczego tu jesteś...

- Jak myślisz, dlaczego tu jestem? - zapytałem prosto. 

- Bo chcesz, żebym przestał gadać z Jamie, oczywiście - rzucił, robiąc krok w przód czekając na walkę. Ale tak naprawdę nie był wcale do tego taki chętny. 

- Nie tylko dlatego - powiedziałem do niego, ale postanowiłem stać się jeszcze trochę bardziej przerażający. - Przyszedłem tu też, by popieprzyć ci w głowie. 

- Co to kurwa miało niby znaczyć? - zapytał z niepokojem, robiąc małe kroki w tył. Czułem, że mam kontrolę i była to najlepsza rzecz na świecie. No może nie licząc lizania się z Jamie.

- Nie jestem szalony - ostrzegłem go, podnosząc palec do góry. Louis patrzył na mnie skonsternowany. - Po prostu naprawdę  nienawidzę ludzi takich jak ty, myślących, że mogą się wyżywać na kim tylko chcą.

- Zamknij się kurwa. Naprawdę sądzisz, że wszystkich tak traktuje? - warknął, przewracając oczami. 

Zawahałem się chwilę, udając że choć trochę interesuje mnie to co ma do powiedzenia.

- Oczywiście, że nie. Po prostu uwielbiasz bawić się kosztem słabszych, więc teraz ja zamierzam pobawić się trochę tobą - zaśmiałem się, jednak po chwili doszło do mnie coś więcej. - Albo raczej, oni pobawią się tobą.

- Oni? - zapytał z niepokojem, rozszerzając oczy, gdy złowrogi uśmiech znów pojawił się na mojej twarzy. Kochałem to.

- Dokładnie! - powiedziałem sarkastycznie. - Oni zrobią dla mnie wszystko. 

- Kim oni są?! - próbował się dowiedzieć, ale ja pokręciłem głową

- Dowiesz się wkrótce - powiedziałem niewinnie, uśmiechając się do niego jakbyśmy byli przyjaciółmi. Może myślał, że jestem szalony, ale w tamtej chwili naprawdę miałem to gdzieś. 

- Nie wiem w co ty pogrywasz, ale..

- Dokładnie, Louis. Nie wiesz w co pogrywam - mruknąłem. - Myślisz, że jestem nienormalny. Ale naprawdę, nie jestem. To dość zabawne.

- Jesteś szalony - powiedział ostrożnie, był wyraźnie zagubiony. 

Przewróciłem oczami i wypuściłem westchnienie. 

- Co za ironia - zaśmiałem się, kręcąc głową. - To ty trzęsiesz się ze strachu, przez pacjenta szpitala psychiatrycznego. 

Otworzył lekko usta, jakby uważał, że jestem głupi. Ale nie jestem, prawda? Nie widział, że gram w moją własną grę? I, że wygrywam? 
- Powinieneś wyjść - warknął, mocno popychając mnie w kierunku drzwi. Wypuściłem krótki jęk, ale zaraz przemienił się on z lekki chichot.
- Nigdzie nie idę...
Zaskoczył mnie, kiedy poczułem jego pięść na moim nosie i usłyszałem trzask. Po chwili znajoma ciecz zaczęła spływać z mojego nosa do ust. 
- A teraz idziesz?
- Nie wiem - zawahałem się, wytarłem usta i wypuściłem krótkie westchnienie. - Jesteś ciekaw co się z tobą stanie?
- Co? - zapytał, patrząc na mnie zagubionym spojrzeniem. Uśmiechnąłem się przebiegle i spuściłem wzrok na podłogę, by powstrzymać chichot. Po chwili mój wzrok znów skupił się na Louisie. 
- Jesteś ciekaw? 
- Jasne, że jestem - stwierdził, ciężko oddychając.
Nikczemny uśmiech ponownie pojawił się na moich ustach. To było to. To się działo. 
- Doskonale.

* To takie angielskie powiedzenie, które w oryginale brzmi "If you can't beat them, join them."

___________________________________

Robi się straaaaaasznie! ^^

Rozdział jest dzisiaj, bo chemia xD

Mam nadzieję, że się cieszycie :D

Kolejny oczywiście w piątek! :))

No i dziękuje za wszystkie komentarze w mojej obronie pod ostatnim rozdziałem i wgl za te wszystkie miłe słowa ♥

 POZDROWIENIA DLA HEJTERA :)))))))))))))))))