Rozdział 22

*Jamie's Pov*

Moja słaba dłoń delikatnie dotykała mojego posiniaczonego policzka. Nie chciałam pozwolić Louisowi patrzeć na mnie, gdy znajduje się w takim stanie, więc odwróciłam głowę w innym kierunku. Nie mogłam pokazać jak podatna na zranienie jestem.
- Obiecałeś, że nigdy więcej mnie nie uderzysz - powiedziałam cicho, patrząc w dół, by nie widzieć wyrazu twarzy Louisa. Usłyszałam jego ciche westchnienie.
- Obiecałaś, że nigdy więcej nie przyprowadzisz tu Harry'ego...
- Co jest w tym złego? - zapytałam w niedowierzaniu, a jego oczy gwałtownie pociemniały.
- To mnie rani.
- Ty mnie ranisz, Louis! - załkałam. - Robisz co cały czas.
Westchnął i przeczesał włosy dłonią z frustracji. Wiedział, że źle zrobił, ale nie chciał się do tego przyznać. Nigdy tego nie robił. Zawsze mówił tylko "nie zrobię tego więcej, ani razu nie powiedział "przepraszam".
- Powinieneś pójść na zajęcia radzenie sobie z gniewem...
- Wystarczy tych terapeutycznych bzdur! - krzyknął i od razu wrócił ten stary Louis, którego spotkałam dwa lata temu w college'u. Nie powinniśmy byli się całować te dziesięć miesięcy temu, od tego wszystko się zaczęło.
- Więc przestań traktować mnie jakbym była nikim! - wrzasnęłam, a on wzdrygnął się na mój głośny ton. Pieprzyć próby uspokojenia go. On nie był wart mojego czasu.
- Gdzie ty się niby wybierasz? - zapytał mnie, gdy nagle zaczęłam nakładać buty i zbierać swoje rzeczy. W pobliżu znalazłam tylko torebkę i klucze od samochodu.
- Idę do Harry'ego - mruknęłam do niego jakby to nie było nic istotnego, jednak dla niego była to najprawdopodobniej najgorsza rzecz jaką mógł usłyszeć.
Wołał moje imię jeszcze kilka razy, kiedy wychodziłam z mieszkania, ale go ignorowałam. Jak najszybciej podeszłam do samochodu, udając że nie widzę Louisa podążającego tuż za mną. Po chwili wsiadłam do auta i odjechałam z parkingu, zanim zdążył mi w tym przeszkodzić.
Gdy jechałam pozwoliłam w końcu popłynąć łzom. Wiedziałam, że tak będzie, powinnam była wyjść z Harrym, gdy tylko Louis nas zobaczył. Jednak zostałam, by się z nim kłócić, a potem Harry zobaczył jak mnie uderza. Czułam się całkowicie żałośnie, teraz Harry wiedział coś, o czy nigdy nie powinien się dowiedzieć.
Próbowałam powstrzymać łzy, gdy tylko dostrzegłam szczupłą postać idącą niedaleko mojego auta. Wiedziałam, że to Harry, poznałam go po tych znoszonych brązowych butach. Zatrzymałam się obok niego, a on natychmiast zrobił to samo i spojrzał na mnie. Wiedział, że płakałam, ale i tak bez słowa wsiadł do samochodu.
- Potrzebuję, abyś wyświadczył mi przysługę - szepnęłam do niego i poczułam jego delikatny dotyk na mojej dłoni. Kciukiem gładził moja skórę. To, że był to dotyk Harry'ego sprawiało, że od razu poczułam się trochę lepiej.
- Zrobię co tylko chcesz - odparł cicho, a ja szczerze się do niego uśmiechnęłam. Gdyby on tylko wiedział, jak bardzo chciałam by był przy mnie, gdyby tylko wiedział jaki jest dla mnie ważny...
- Jeśli zatrzymam się pod sklepem, pójdziesz  i kupisz mi butelkę wódki i dużo Red Bulla? - zapytałam cicho, trzymając wciąż wzrok na drodze. Zaczęłam zwalniać, gdy w pobliżu dostrzegłam osiedlowy sklep.
- Jest ósma rano.
- Mam to gdzieś - odparłam cierpko, ale on w dalszym ciągu nie wyglądał, jakby chciał to dla mnie zrobić. Chciałam rwać sobie włosy z głowy z frustracji. Musiałam się napić.
- Nie zrobię tego...
- Proszę, Harry. Nie mogę iść sama, mam na sobie koszulkę na ramiączkach i spodenki od piżamy - błagałam go, ale on dalej przecząco kręcił głową. Dlaczego wszystko dzisiaj szło źle?
- Nie chce patrzeć jak upijasz się w moim mieszkaniu - powiedział gorzko, a ja chciałam zacząć wrzeszczeć. Zła wcisnęłam mocniej pedał gazu i odjechałam z pod sklepu. Odruchowo zabrałam swoją dłoń z uścisku Harry'ego i położyłam ja na kierownicy.
- Nie złość się, proszę - powiedział nieśmiało, a ja poczułam znajome poczucie winy w żołądku. - Widok kogoś pijanego po prostu przypomina mi... Sprawia, że wracają złe wspomnienia, Jamie. Przepraszam.
- Nie przepraszaj, nie zrobiłeś nic złego - odpowiedziałam uspokajająco, a moja dłoń ponownie opuściła kierownicę i złączyła się z jego. Mogłabym tak trzymać go za rękę przez resztę życia. Chciałabym tylko, żeby bardziej się przede mną otworzył, bo mówienie tych wszystkich małych rzeczy nie satysfakcjonowało mnie. Wiedziałam, że jeśli spróbuję zapytać, dlaczego nie lubi pijanych ludzi, to będzie milczał już przez resztę dnia.
- Chcesz dzisiaj zostać u mnie na noc? - zapytał mnie, i muszę przyznać, że byłam trochę zaskoczona. Nie sądziłam, że Harry może mieć na tyle pewności siebie, by zaprosić mnie na noc do swojego mieszkania. Jednak wiedziała, że zrobił to przez to co wydarzyła się wcześniej.
- Tak, chcę. Dziękuje - odpowiedziałam mu szybko i kątem oka dostrzegłam, że się uśmiecha. Kochałam patrzeć jak się uśmiecha, nawet jeśli dalej nie był do końca szczęśliwy.
- Mogę przygotować nam lunch. Lubisz tagliatelle? - zapytał prosto, ale ja nie byłam w nastroju do dyskusji o tym co chce zjeść na lunch. Chciałam tylko wlać w siebie dużą ilość alkoholu, ale ze względu na Harry'ego czekał mnie dzień bez picia.
- Uhh... tak, jasne - mruknęłam mało entuzjastycznie zanim w końcu wjechałam na parking pod blokiem Harry'ego. Nasze mieszkania były oddalone od siebie o parę minut jazdy samochodem, ale piechotą droga zajmowała około godziny. Wiedziałam to, bo tyle mniej więcej zajmowało mu dojście do mnie.
- Ale jest zimno - zatrzęsłam się, gdy wyszłam na zimne powietrze. Harry zrobił to samo i byłam więcej niż zaskoczona, gdy poczułam jakiś materiał okrywający mnie. To była jego kurtka. 
- Harry, nie musisz...
- Nie lubię widzieć, jak jesteś nieszczęśliwa. Po prostu ją weź - powiedział, jakby to nic nie znaczyło. Jednak wywołało to ból w moim sercu. On dbał o to co czuję.
Weszliśmy do budynku, ignorując dziwne spojrzenia, którymi zostaliśmy obdarzeni przez ludzi, gdy szliśmy przez lobby do windy. Nie obchodziło mnie to co inni sobie myślą. Nie wiedzieli, jak wdzięczna byłam, że mogłam iść obok Harry'ego. A nie obok Louisa.
Pojechaliśmy windą na jego piętro, a potem poszliśmy korytarzem do mieszkania 12B. Harry przeszukał swoje kieszenie i po chwili wyciągnął klucze. Szybko otworzył drzwi i gestem zaprosił mnie do środka.
- Musze wziąć prysznic, czy coś - powiedziałam do niego, a on zatrzymał się przede mną. Jego wzrok był łagodny, intensywnie wpatrywał się w moją twarz. Coś w jego spojrzeniu mówiło mi, że nie słuchał co przed chwilą do niego powiedziałam.
- Masz strasznego siniaka - szepnął, podchodząc do mnie ze zmarszczonymi brwiami. Chciałam odwrócić głowę w przeciwnym kierunku, by nie mógł na mnie patrzeć.
Wzdrygnęłam się, gdy jego palce zaczęły wędrować po posiniaczonym miejscu, ale jednocześnie nie chciałam by kiedykolwiek przestała dotykać mojej skóry w taki sposób. Pragnęłam go coraz bardziej. 
Wypuściłam westchnienie, kiedy poczułam delikatny pocałunek na moim policzku. Od razu zaczęło mi się kręcić w głowie, w reakcji na ten jego niespodziewany gest.
- Moja mama zawsze całowała moje siniaki. Zawsze miałem ich dużo.
Zignorowałam jego kruchy głos i podniosłam dłoń do jego twarzy. Coś w tym jaki delikatny i kochający był w stosunku do mnie, i tylko do mnie, sprawiało, że czułam się najszczęśliwszą osoba na świecie. To pozwalało mi zapomnieć o wszystkim wokół.
Przechyliłam jego twarz w dół, a jego uśmiech był teraz jeszcze bliżej mnie. Łagodnie się we mnie wpatrywał, a ja w końcu zbliżyłam usta do jego pełnych warg i złożyłam na nich czuły pocałunek. Nasze usta momentalnie do siebie przywarły, a jego ciepły oddech i delikatny dotyk sprawiały, że chciałam tak trwać w nieskończoność.
Wypuściłam lekkie westchnienie, gdy poczułam jak ostrożnie kładzie ręce po obu stronach mojej twarzy, pogłębiając ten idealny pocałunek. Wydawało się, że to wszystko trwało tylko parę sekund, jednak i tak długo nie mogłam otrząsnąć się z tego jak delikatnie i nieśmiało mnie całował.
Ostrożnie i powoli odsunął się ode mnie, nie będąc jeszcze w stanie całkowicie się wycofać. Jego twarz była mocno czerwona, prawie w tym samym kolorze co jego pełne wargi.
- Czy to normalne?
- Ty mi powiedź - szepnęłam do niego figlarnie. Ciężko było mi powstrzymać uśmiech sunący mi się na usta. Nie mogłam oderwać od niego wzroku, a on chyba czuł to samo.
Harry nic nie powiedział, za to ponownie zbliżył swoje usta do moich. Nasze wargi poruszały się delikatnie. To był chyba najdelikatniejszy pocałunek na świecie. Wszystko o czym mogłam myśleć w tamtym momencie było to, jak wiele czułości było w jego dotyku. Zadurzałam się w nim, i to mocno. I nic nie mogło mnie powstrzymać.

_____________________________________

Jest piątek i jest rozdział :))

Dziękuję wszystkim, którzy rozumieją, że poza tłumaczeniem mam też szkołę i życie towarzyskie ♥

Jak wam minęły walentynki? ^^

A i żart pod poprzednim rozdziałem był sponsorowany przez moją przyjaciółkę Pati xD

tak, żeby nie było, że to ja taka zabawna jestem xD

O i przypomniałam sobie o ważnej sprawie!

Skoro i tak rozdziały są co piątek to co wy na to, żebym nie informowała o nich na twitterze?

Informowałabym tylko, jeśli dodałabym jakiś we wtorek lub środę.

Co wy na to?

No i po lewej jest ankieta dotycząca komentowania, więc jeśli ktoś jeszcze w niej nie zagłosował, to byłabym wdzięczna, gdyby to zrobił :)