Rozdział 13

Nie mogłam przestać o nim myśleć. Minęły trzy dni, przez które go nie widziałam, a on cały czas był w mojej głowie. Nie miał telefonu, więc nie mogłam się z nim skontaktować. W końcu postanowiłam złożyć mu wizytę. Wolałam nie myśleć co się stanie, gdy wejdę do jego mieszkania.
Winda się otworzyła, byłam już na jego piętrze. Przyjechałam tam prosto po pracy. Było parę minut po 17, więc Harry nie powinien robić nic ważnego. Ruszyłam w dół korytarza i zatrzymałam się przy znajomych drzwiach.
Cztery razy mocno zapukałam i cierpliwie czekałam. Zastanawiałam się, czy Harry będzie się cieszył że przyszłam, czy uzna to za przerażające, że odwiedzam go po zaledwie trzech dniach spędzonych osobno. Musiałam pamiętać, żeby ta cała sytuacja z Harrym nie wciągnęła mnie za mocno. To znaczy, tak, to było miłe, że zaczynaliśmy się czuć coraz bardziej komfortowo w swoim towarzystwie, ale to wcale nie znaczyło, że jesteśmy w jakimś związku.
Westchnęłam, gdy nie otworzył drzwi. Może nie usłyszał? Zapukałam ponownie i tym razem poczekałam trochę dłużej, ale... dalej nic.
Zmarszczyłam brwi, gdy wciąż nie było żadnej reakcji. Postanowiłam wrócić do samochodu i jechać do domu. Przecież nic nie zdziałałam, skoro Harry'ego nie ma. Pewnie był na zakupach albo spał.
Poszłam do windy, wcisnęłam odpowiedni guzik i czekałam, aż drzwi się otworzą. Usłyszałam charakterystyczne "ding". Drzwi się otworzyły i ku mojemu zaskoczeniu zobaczyłam Harry'ego wychodzącego z windy.
- Jamie. - powiedział entuzjastycznie, ale był lekko zdezorientowany moim widokiem. Miał na twarzy lekki uśmiech, gdy podchodził do mnie. Wyglądał na przemarzniętego, miał na sobie tylko czarne obcisłe spodnie, białą koszulkę i czarną kurtkę z kapturem.
- Cześć, Harry. - uśmiechnęłam się do niego ciepło. - Ja tylko, uh... Ja tylko chciałam sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku.
- Teraz jest lepiej, bo ty tu jesteś - uśmiechnął się, a ja miałam ochotę przygryźć wargę i powiedzieć przeciągłe"awww". W rzeczywistości wiedziałam, że nie powiedział tego, żeby być uroczym czy słodkim. Po prostu nienawidził być samotny, dobrze o tym wiedziałam.
- Gdzie byłeś? - zapytałam z ciekawości. Nie niósł niczego ze sobą, co wzbudziło u mnie pewne podejrzenia.
- Poszedłem na długi spacer. - powiedział. Jego oczy były wpatrzone w moje i wciąż staliśmy na korytarzu. Cholera, zapomniałam, że lubi chodzić na spacery. Pewnie dlatego, że nie musiał wtedy siedzieć sam w swoim mieszkaniu.
- Powinniśmy kiedyś pójść razem na spacer. - powiedziałam, nie bardzo się nad tym zastanawiając. Ale twarz Harry'ego od razu się ożywiła. Próbował ukryć swój uśmiech. To była najbardziej urocza rzecz jaką kiedykolwiek widziałam.
- Tak, byłoby miło. - szepnął. - Chcesz w-wejść?
Dla niego, zaproszenie dziewczyny do domu było czymś naprawdę wielkim i byłam zachwycona, że to zrobił. Jego pewność siebie w moim towarzystwie wyraźnie wzrosła i patrząc na to profesjonalnie, to był dobry znak.
- Jasne. - uśmiechnęłam się, a on szybko wyciągnął klucze z kieszeni i poprowadził mnie do swojego mieszkania.
Wpuścił nas oboje, byłam bardziej niż chętna by wejść do środka. Ale nie dlatego, że chciałam go dotknąć czy coś z tych rzeczy, naprawdę chciałam usiąść i z nim pogadać. Chciałabym, by miał komórkę, i żebym mogła się z nim kontaktować kiedy tylko zechcę. Powinien to rozważyć.
- Nie masz telefonu, prawda? - zapytałam z ciekawości. Może miał telefon, tylko nigdy nikomu o tym nie powiedział.
- Uh... Telefon, tak. Każde mieszkanie ma jeden. Nigdy go nie używam. - mruknął, a moje oczy się ożywiły w reakcji na wiadomość, że on rzeczywiście ma telefon.
- Gdzie on jest? - zapytałam, sprawiając że zdezorientowany zmarszczył brwi i wskazał  na sypialnię.
- Jest przy łóżku. Dlaczego pytasz? - odezwał się.
- Chciałam dać ci swój numer, jeśli nie masz nic przeciwko? - zapytałam lekko zmartwiona. - Będziesz mógł porozmawiać ze mną zawsze kiedy będziesz czuł się samotny.
- Czy terapeuci tak robią? - przechylił  głowę na bok, zastanawiając się dlaczego daję mu swój numer. Nie wiem dlaczego, ale poczułam się trochę urażona, gdy o to zapytał. Oczywiście, że terapeuci tego nie robią. Kurwa, dotykałam twojego nagiego torsu, to nie powinno wystarczyć, by się domyśleć, że nie jestem najnormalniejszym terapeutą?
- Um, Harry. Uh-no nie. Nie za bardzo. Po prostu pomyślałam, że chciałbyś pogadać, kiedy...
- Jamie, bardzo chcę z tobą rozmawiać. Tylko się zastanawiałem, czy znów robimy coś złego. - powiedział cicho, jakby ktoś mógł usłyszeć naszą rozmowę.
Lekko się zaśmiałam na jego słowa i dałam mu mój numer, który zapisał na kartce. Nie wiedziałam czy powinnam tego żałować, czy nie. Będzie mógł do mnie dzwonić przez całą noc.
- Chcesz usiąść? - zapytał zdenerwowany.
- Um...Tak. - mruknęłam i poprowadził mnie do sofy, tak jakbym była dzieckiem, albo jakbym potrzebowała ochrony by dojść do kanapy.
Oboje usiedliśmy i gdy plecy Harry'ego spotkały się z poduszką, wypuścił syk bólu. Natychmiast przypomniałam sobie o ranach na całych jego plecach i zastanawiałam się, czy to one wywołały ten nagły ból.
- Coś nie tak? - zapytałam cicho, mając nadzieję, że powie mi prawdę.
- Ja...um... bolą mnie plecy. To przez ten długi spacer. - powiedział mało entuzjastycznie. Coś w sposobie w jaki to powiedział sprawiło, że od razu wiedziałam, że kłamie.
- Mogę zobaczyć twoje plecy, Harry? - nieśmiało zapytałam. Jego twarz złagodniała i przygryzł wargę. Nie minęło dużo czasu zanim szybko pokręcił głową.
- Nie ukrywasz niczego, prawda? - zapytałam ponownie, a on nie zareagował. Wiedział, że i tak to z niego wyciągnę. Chwilę później westchnął pod nosem.
- Mam tam tylko kilka zadrapań, to wszystko. - powiedział cicho, nie chcąc robić z tego nic wielkiego.
- Możesz mi pokazać? - tym razem zapytałam wprost o to do czego zmierzałam. Byłam więcej niż zaskoczona, gdy słabo skinął głową i zaczął zdejmować z siebie białą koszulkę.
Odwrócił się i jęknął cicho, kiedy pokazał mi pokryte bliznami plecy. Tak jak wcześniej miał na nich mnóstwo zadrapań. Niektóre były w miejscach, których nie mógłby dosięgnąć i to mnie właśnie niepokoiło.
- Skąd je masz? - zapytałam zmartwiona, kładąc delikatnie dłoń na jego plecach. Głęboko odetchnął w reakcji, wdzięczny za to, że go dotknęłam.
- Oni to zrobili kilka dni temu. - szepnął, bojąc się powiedzieć czegoś więcej. Nie żeby powiedzenie mi "o nich" było dla niego proste. Mogłoby mi zająć wieki, by coś z niego wyciągnąć, ale teraz naprawdę chciał mi cokolwiek powiedzieć.
- I nie zrobiłeś żadnej z tych ran? - chciałam się upewnić, że jest ze mną szczery. Wiedziałam, że nie kłamał "o nich", ale to nie znaczyło, że byli czymś prawdziwym. Nie powinnam wierzyć w historie, które opowiada mi psychicznie chora osoba.
- Nie samookaleczam się, Jamie. Nie zrobiłem żadnej z tych ran.
- Więc dlaczego "oni" je zrobili? - mruknęłam do niego zaciekawiona, mając nadzieję, że Harry w końcu zamierza odpowiedzieć na moje pytanie.
- Nie wiem. Bo widzą, że mogą. - wzruszył ramionami i byłam wdzięczna, że w końcu dał mi jakąś odpowiedź. To był wyraźny znak, że Harry robił postępy i nie było nic co mogłoby mnie bardziej ucieszyć. Ale niestety to o czym teraz rozmawialiśmy... nie było niczym, z czego można by się cieszyć.
- Gdzie oni są? - szepnęłam i oczy Harry'ego pociemniały, gdy wspomniałam o ich obecności. Nie był zły, był wystraszony.
Pochylił się lekko i zbliżył swoją twarz do mojej, by móc cicho się odezwać.
- Są wszędzie wokół mnie. - powiedział łagodnym głosem. - Tak naprawdę, to obserwują mnie nawet w tym momencie.
Poczułam zimny dreszcz przebiegający przez moje ciało, gdy to powiedział. Był taki przerażający, że prawie zesrałam się ze strachu. Chciałam zapytać się go o coś jeszcze, ale nie wiedziałam czy dam radę sobie z tym poradzić.
- Wiesz kim oni są?
- Już powiedziałem za dużo - szepnął. - Powinnaś teraz wyjść, zanim się zdenerwują czy coś...
Pierwszy raz czułam ulgę, że w końcu opuszczę mieszkanie Harry'ego. Byłam taka przestraszona przez coś tak głupiego. Wiedziałam, że te rzeczy nie były prawdziwe, ale Harry tego nie wiedział. Myśl, że on autentycznie był przekonany że ich widzi, przerażała mnie najbardziej.
- Zadzwonię do ciebie za jakiś czas. - powiedziałam żywo, zanim Harry nałożył koszulkę i wstał by odprowadzić mnie drzwi. Uprzejmie się ze mną pożegnał, a ja uśmiechnęłam się, a później w pośpiechu opuściłam budynek.
Wsiadłam do mojego samochodu stojącego na parkingu, chcąc jak najszybciej oddalić się od tego miejsca. Nie byłam osobą, która wierzy w jakieś bajki o duchach, szczególnie w te opowiedziane przez psychicznie chorego pacjenta. Ale było coś w sposobie, w jaki to mówił... Sprawił, że brzmiało to tak prawdziwie. Trochę przesadzałam z tym wszystkim, może za dużo o tym myślałam...
W dziesięć minut dojechałam do mojego mieszkania. Zdołałam się uspokoić w czasie drogi do domu i rzeczy, które Harry powiedział przestały być dla mnie już tak przerażające.
Prawie wyskoczyłam ze skóry, gdy dzwonek mojego telefonu przerwał ciszę. Moją pierwszą myślą było, że Harry dzwoni do mnie wcześniej niż się spodziewałam. Wykopałam komórkę z torebki. Byłam już pewna że to Harry, gdy tylko ujrzałam nieznany numer na wyświetlaczu.
- Halo?
- Halo, Jamie? Tu Harry...
- Cześć Harry. Wszystko u ciebie okej? - zapytałam z nadzieją. Desperacko pragnęłam, by czuł się bezpiecznie, gdy nie byłam w pobliżu. Ale jednocześnie chciałam, żeby potrzebował mnie przy sobie.
- Nie wiem, Jamie. Wiesz, naprawdę żałuję, że powiedziałem ci te wszystkie rzeczy...
- Harry, co się dzieje? - zapytałam zmartwiona, czując jak moje serce przyspiesza.
- Jest coś co muszę ci powiedzieć. Ja, uh... Oni nie są zadowoleni.
- Jezu Chryste. Harry, co musisz mi powiedzieć? - zaczęłam panikować. Wiedziałam, że popadam w paranoję przez te wszystkie psychiczne choroby czy widzenie różnych rzeczy i słyszenie głosów,  których tak naprawdę nie było.
- Nie spodoba ci się to, co chcę powiedzieć...
- Po prostu mi powiedz.
Słyszałam jak bierze głęboki wdech wahając się. Z nerwów i niecierpliwości zaczęłam gryźć paznokieć. Znałam Harry'ego i wiedziałam, że to nie będzie nic dobrego.
- Im bardziej interesujesz się nimi, tym bardziej oni zaczynają interesować się tobą.

(korekta: Aga)

_______________________________________________

Ta daaam!

Tęskniliście za Crazed.? :))

Jak się podoba nowy rozdział? Pechowa trzynastka? ^^

Wybaczcie wszystkie błędy i to, że miejscami coś może się nie trzymać kupy, ale wróciłam zmęczona ze szkoły i od razu wzięłam się za tłumaczenie! 

Widzicie jak się dla was poświęcam?? xD

Wgl to się wam pochwale, że w tym tygodniu wszystkie kartkówki i sprawdziany poszły mi zajebiście!

Niestety, przyszły tydzień zapowiada się równie ciężko, więc na razie nie wiem kiedy będzie kolejny rozdział :/

no i cieszę się, że pod dwunastką było tyle komentarzy :)) 

to naprawdę daje mi dużo motywacji i zmusza do ruszenia tyłka do roboty :))

tak trzymać! :))