Rozdział 12

Gdy wracałam tamtego dnia do domu, czułam się winna jak jeszcze nigdy. Świadomość, że to ktoś zrobił Harry'emu te rany, a nie on sam strasznie mnie zaniepokoiła. Byłam zbyt przestraszona by o nie zapytać, mógłby zrobić się zły i nic mi nie powiedzieć. Wiedziałam, że powiedziałby tylko, że "oni" je zrobili, nic więcej bym się nie dowiedziała.
Po cichu otworzyłam drzwi wejściowe mojego mieszkania, próbując nie przyciągnąć uwagi Louisa, bo wiedziałam że zamierza wygłosić mi jakieś kazanie. Nienawidziłam tego w nim. Zachowywał się, jakby był moim chłopakiem, kiedy wcale nim nie jest, czasem tylko dostaje ode mnie coś więcej. Ale to nie było nic, co mogłoby wymknąć się z pod kontroli.
- Wróciłam - mruknęłam do Louisa, który był właśnie w salonie, gdy przekraczałam próg mieszkania. Chciałam krzyczeć ze złości, kiedy zobaczyłam go siedzącego przede mną. Byłam głupia, że łudziłam się, że uda mi się go unikać.
Wyglądał na wkurzonego, a przez wkurzonego miałam na myśli, że wyglądał jakby był gotowy kogoś zabić. Wiedziałam, że tylko czeka na walkę.
- Jak tam twój szalony chłopak? - Louis zapytał gorzko, pokazując tym swoją zazdrość. Czułam się urażona doborem słów jakim określił Harry'ego. On nie jest szalony.
- Louis, jeśli chodzi o to co wydarzyło się wcześniej...
- Kiedy molestowałaś chorego psychicznie pacjenta? - warknął ostro. Chciałam wyrwać sobie wszystkie włosy z głowy z frustracji. To wcale nie było molestowanie, skoro Harry praktycznie błagał, żebym go dotknęła.
- Nie powiesz nikomu. - bardziej stwierdziłam, niż poprosiłam. Louis pokręcił głową. Nie byłam pewna czy to znaczyło, że się zastanawia, czy że już wie i odpowiedź brzmi "nie".
- Jak długo to trwa? - zapytał cicho. Czułam jak atmosfera wokół nas gęstnieje, a ciśnienie rośnie.
- To co zobaczyłeś gdy wszedłeś, było jedyną rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiliśmy...
- Bzdura! - krzyknął, a ja podskoczyłam ze strachu. Szybko wstał z kanapy i przeczesał włosy dłońmi we frustracji.
- Mówię prawdę. A to i tak nie ma nic wspólnego z tobą. - mruknęłam przewracając oczami i odwróciłam głowę w bok. Oczy Louisa lekko się zmrużyły, a usta ułożyły w cienką linię, łatwo się złościł.
- Kiedy przyprowadziłaś go do mojego pieprzonego domu, to zaczęło mieć coś wspólnego ze mną.
- Ty bezczelny chuju! - zaśmiałam się sarkastycznie, nie wierząc w to co właśnie powiedział. - Prawie w ogóle nie płacisz czynszu, jesteś spłukany, Louis! To nie jest twój dom!
- Jak kurwa możesz tak mówić?! - ryknął na mnie podchodząc bliżej, jego oddech stał się szybszy. - To mój dom tak samo jak twój.
- Możesz tak mówić ile chcesz, ale oboje wiemy kto zawsze ratuje ci tyłek, gdy przychodzi termin do zapłaty. - zaśmiałam się cierpko, uśmiechając się wrednie. Wiedziałam, że nie ma podstaw by tak mówić.
-Więc tak to będzie? Zamierzasz przyprowadzać próbującego się zabić, smutnego kolesia codziennie na noc? - odgryzł się ostro, stając jeszcze bliżej mnie tak, że dzieliły nas centymetry.
- Nie rozumiesz przez co on przechodzi, Louis. Nie próbuj robić z niego tego żałosnego, kiedy to ty nim jesteś. - odcięłam się mu za bycie niemiłym i chamskim w stosunku do Harry'ego. Nie wiedziałam co on do niego ma. Oprócz bycia najwyraźniej zazdrosnym.
- Faktycznie jestem żałosny myśląc, że cię kocham.
- Zamknij ryj i przestań pieprzyć! - warknęłam, nie dostrzegając tego co przed chwilą powiedział. Odruchowo zakryłam usta dłonią, gdy dotarło do mnie do czego się właśnie przyznał.
Louis się w kimś zakochał? Zakochał się we współlokatorce, która rzadko kiedy jest w domu przez pracę? Zakochał się... we mnie?
- Czuję się taki głupi. - stwierdził kręcąc głową i wypuścił głębokie westchnienie. Czułam się okropnie, że byłam dla niego taka wredna. Nie sądziłam, że on mógł mnie kochać przez ten cały czas.
- Louis. - szepnęłam, nie wiedząc co powiedzieć. Byłam w zbyt dużym szoku by coś z siebie wydusić w tym momencie.
Zamiast tego oplotłam ręce wokół jego szyi i przyciągnęłam go do siebie, nie wiedząc co innego mam zrobić. Z jednej strony gardziłam Louisem, ale z drugiej kiedy czułam się samotna, on zawsze był obok. Ale to nie znaczyło, że żywię do niego jakieś uczucia, był tylko moim przyjacielem.
- Dlaczego po prostu nie powiedziałeś mi tego na początku?  - zapytałam cicho, zacieśniając jeszcze bardziej mój uścisk wokół jego ciała, gdy on schował twarz w moim ramieniu. Wszystko co teraz robiłam było takie fałszywe, nie miałam zamiaru tego wszystkiego z nim rozpracowywać. Chciałam tylko postawić sprawy jasno, że nie jestem nim zainteresowana w taki sposób.
- Nie powiedziałbym ci, gdybyś nie przyprowadziła ze sobą kogoś do domu - nerwowo zachichotał, a moje myśli natychmiast powędrowały do Harry'ego. Zastanawiałam się co teraz robił. Pewnie brał prysznic i głośno śpiewał. Albo próbował grać sam ze sobą w szachy. Albo myślał o mnie tak samo jak ja myślałam o nim.
- Proszę, nie przyprowadzaj tego kolesia z powrotem do naszego mieszkania, Jamie. - Louis błagał, a ja wróciłam moimi myślami do rzeczywistości. Nie było mowy, że się nie zgodzę. Całkowicie by mu odbiło i czepiałby się jeszcze bardziej.
- Oczywiście, że nie.


(korekta: Aga)

____________________________________________________

Lamie???
ktoś shipuje? ^^

przetłumaczyłam i dodałam rozdziały dwa dni z rzędu!

myślę, że zasłużyłam na komentarze :)))

informuję prawie 100 osób na twitterze, więc fajnie by było, żeby przynajmniej 3/4 napisało co myśli :))

((((lubię komentarze))))

także tego xD

no i uwaga, uwaga, mam niezły zapieprz w szkole, wiecie, koniec semestru, poprawy itp., itd., więc następny rozdział będzie najprawdopodobniej w weekend!!

no chyba, że znajdę trochę czasu w tygodniu, ale raczej wątpię, że będzie mi się chciało wtedy tłumaczyć xD

ogólnie jestem strasznie leniwa, więc nie wiem jakim cudem dodaję te tłumaczenia tak często xD