Rozdział 11

 ZMIANA ZASAD!

JEŚLI CHCECIE BYĆ INFORMOWANI NA TT O NOWYCH ROZDZIAŁACH PISZCIE SWOJE NAZWY W ZAKŁADCE "LISTA INFORMOWANY". TYCH Z POD ROZDZIAŁÓW NIE BĘDĘ DOPISYWAĆ! :))

__________________________________________________

Moje dłonie kurczowo trzymały się kuchennego blatu. Zastanawiałam się, czy Harry rozumie co on w ogóle mówi.
- Harry, czy wiesz w jakie problemy się wpaku...
- Chcesz mnie dotknąć, prawda? - zapytał cicho, sprawiając że chciałam się odwrócić i krzyknąć 'tak', zanim jeszcze w ogóle mogłam wydusić z siebie jakiś dźwięk. On nie zdawał sobie sprawy z tego jaki miał na mnie wpływ, a może właśnie doskonale o tym wiedział...
- Chce cię dotknąć w każdy możliwy sposób. - stwierdziłam, nie do końca ukazując to moją postawą, bo wciąż stałam odwrócona do niego tyłem. Chyba musiałam wykreślić robienie herbaty z mojej listy na dziś... Musiałam zignorować te uczucie w moim brzuchu, które mówiło mi, że to wszystko było złe pod każdym względem.
Poczułam jego palce delikatnie wędrujące po moim ramieniu, kiedy niewinnie starał się do mnie zbliżyć. Chciałam przycisnąć mój tyłek do niego, żeby zobaczyć jak na to zareaguje. Wiedziałam, że mu się to spodoba, ale to nie było coś, co powinnam robić.
- W takim razie dotknij mnie, Jamie. - szepnął mi do ucha uwodzicielsko. - Dotknij mnie całego.
W końcu zebrałam w sobie wystarczająco dużo odwagi, by się odwrócić i spojrzeć mu w twarz. Jego wpatrzony we mnie wzrok sprawił, że od razu się rozbudziłam, stał strasznie blisko mnie. Sposób, w jaki się do mnie zbliżał trochę mnie dezorientował. Było w nim coś onieśmielającego, ale jednocześnie niewinnego.
- Byłeś kiedykolwiek dotykany? - zapytałam, próbując brzmieć tak seksownie, jak tylko się dało i przygryzłam wargę. Wyraz twarz Harry'ego stonował się, gdy pokręcił przecząco głową.
- Nigdy wcześniej nie byłem w takiej sytuacji. - powiedział, w ogóle się tym nie martwiąc. To było jakby oczekiwał, że sama się domyślę, że jest prawiczkiem. Ale wiedziałam, że jest typem faceta, który trzyma wszystko w sobie. Nie zdziwiłoby mnie, jeśli okazałoby się, że nigdy się nawet nie masturbował.
- Dotykasz sam siebie?
To pytanie sprawiło, że znieruchomiał, nie wiedząc jak właściwie na to odpowiedzieć. Już wiedziałam co zamierza powiedzieć, jego twarz była pozbawiona emocji. Jakby nigdy wcześniej nawet nie słyszał o "dotykaniu samego siebie".
- Nie. Ale czasami jak śpię to budzę się i...uh...
- Wiem o co ci chodzi. - szybko skończyłam za niego, przygryzając wargę, by powstrzymać chichot. Wiedziałam, że nigdy nie czuł czyjejś dłoni pocierającej go przez bieliznę czy oplatającej na nim...
Problem był w tym, że gdy byłam z Harrym wcale nie myślałam o nim pod kątem seksualnym tak często. Pojawiało się wtedy tylko te pragnienie przebywania z nim, i położenia dłoni na jego ciele, pieszczenia go, jakby był czymś wyjątkowym. To było to, czego chciałam od Harry'ego, ale byłam więcej niż szczęśliwa by robić to czego on chciał.
Zaskoczył mnie, gdy powoli złapał palcami za krawędź koszulki. Niepewnie pozbył się jej ze swojego ciała i pozwolił jej wdzięcznie upaść na podłogę. Mój wzrok wędrował po jego nagim torsie, biorąc tyle ile się dało.
- Chcę poczuć dotyk twoich dłoni. - szepnął, chwytając je delikatnie i kładąc je na swojej piersi. Musiałam zignorować te dziwne uczucie w moim brzuchu, które pojawiło się, gdy poczułam jego skórę opuszkami palców.
Przesuwałam moje dłonie powoli w kierunku jego brzucha, dotykając każdej pojedynczej blizny widocznej na jego ciele. Wydawał się bardziej zrelaksowany, gdy to zrobiłam. To było jakbym dawała mu do zrozumienia, że akceptuję go takim jaki jest, i nie mogłabym robić czegoś takiego z nikim innym.
- To takie przyjemne. - westchnął w reakcji na mój dotyk. To było dość zaskakujące, że uznawał coś tak prostego jak położenie moich dłoni na jego piersi i brzuchu za przyjemne.
- Harry, chciałbyś żebym znów dotknęła twojej nogi? - zapytałam go, wiedząc co tak naprawdę mam na myśli mówiąc "dotknąć twojej nogi". Miałam namyśli zrobić to tak, że nawet by nie zauważył, że moja ręka znajdzie się w jego spodniach.
- Tak, chciałbym. - szepnął, a ja ledwie powstrzymałam głupawy uśmiech, który jak do tej pory skutecznie udawało mi się ukryć.
Miałam właśnie przesunąć moje dłonie dalej w dół, ale nagle usłyszałam dźwięk otwieranych frontowych drzwi. Jęknęłam, gdy zobaczyłam biednego Louisa wchodzącego do środka. Jego oczy się rozszerzyły, gdy tylko zobaczył nas w kuchni, oczywiście robiących coś, o czym nikt miał się nie dowiedzieć.
- Jezu Chryste. - powiedział sam do siebie, odruchowo spuszczając wzrok na podłogę, gdy dostrzegł moje dłonie na nagim torsie Harry'ego. Westchnęłam, gdy zobaczyłam go stojącego przed nami, Harry też nie przyjął tego najlepiej. Szybko chwycił swoją koszulkę z podłogi i narzucił ją na siebie w pośpiechu. Wyglądał jakby czuł się upokorzony, wiedząc że ktoś obcy zobaczył go takiego. Wyglądał na sfrustrowanego i zranionego.
- Cholera, uh... Louis, my właśnie wychodzimy. Kurwa. - mruknęłam, chwytając dłoń Harry'ego i ciągnąc go za sobą. Nałożyłam kapcie i wzięłam kluczyki od samochodu. Nie miałam odwagi zostać tam ani chwili dłużej, by ubrać się i przyszykować zanim odwiozę Harry'ego do domu. Musiałam zrobić to natychmiast.
Harry szybko znalazł swoje buty, zanim ja dosłownie wyciągnęłam go z mieszkania, z dala od Louisa. Wydaje mi się, że był dość szczęśliwy, że już wyszliśmy. Szybko pokonaliśmy drogę do mojego auta i wsiedliśmy do niego bez słowa.
- On mnie widział, Jamie. - Harry powiedział zmartwiony, jego dłonie trzęsły się z szoku. - On w-widział moje blizny.
- Nie, nie widział. - skłamałam, doskonale wiedząc, że widział, ale Harry nie musiał tego wiedzieć.
- Nie mam nic przeciwko, żebyś tylko ty mnie widziała. Nikt więcej.
Jechaliśmy w ciszy całą drogę. Nie mogłam się powstrzymać, i znów pozwoliłam swojej ręce znaleźć się na nodze Harry'ego. Gładziłam ją uspokajająco, by przekonać go, że wszystko jest w porządku  i nie ma się czym martwić.
- Chcesz, żebym odprowadziła cię do twojego mieszkania? - zapytałam wiedząc, że ludzie mogą dziwnie na niego patrzeć dlatego, że był w piżamie. Nie chciałam, żeby sam szedł tak do recepcji po zapasowy klucz.
- Nie wiem, czy to dla ciebie bezpieczne. - mruknął zażenowany, a ja poczułam jak mój żołądek się kurczy na te słowa. Przez ten cały czas ignorowałam fakt jak poważnie chory psychicznie był. Świadomość, że mieszam w głowie mojego pacjenta, gdy on jest na tyle chory by wierzyć w to że słyszy głosy, sprawiała że chciałam już nigdy więcej nie móc się odezwać. Im więcej o tym myślałam, tym bardziej brzydziłam się samej siebie. Ale to nie wystarczało, by przekonać mnie bym przestała to co robię.
- Chce tylko mieć pewność, że dostaniesz się z powrotem do swojego mieszkania. - powiedziałam, gorzko tego żałując. Wiedziałam, że tak naprawdę chcę iść do jego mieszkania by spędzić z nim więcej czasu i miałam nadzieję, że pozwoli mi się dotknąć.
- Wydaje mi się, że oni nie będą mieli nic przeciwko, jeśli przyprowadzę kogoś do domu. - powiedział niepewnie, a ja wjechałam na jego osiedle. Chwilę później zaparkowałam i oboje wolno wysiedliśmy. Parę minut zajęło mi przekonanie Harry'ego, że może wyjść na zewnątrz w piżamie.
Po tym jak poszliśmy na recepcję i dostaliśmy kilka dziwnych spojrzeń, w końcu zdobyliśmy zapasowy klucz i wsiedliśmy do windy. Czułam jak zdenerwowanie Harry'ego rosło, gdy coraz bardziej zbliżaliśmy się do jego mieszkania. Zanim tam dotarliśmy, trząsł się już tak mocno, że miał trudności z włożeniem klucza do zamka.
- Coś nie tak? - zapytałam go, ale zignorował mnie i szybko otworzył drzwi. Poczułam falę chłodnego powietrza i zauważyłam, że drzwi na balkon były otwarte. Westchnęłam cicho, gdy rozglądałam się po salonie. Była tam tylko prosta sofa bez telewizora naprzeciwko. Nigdy tak naprawdę nie miałam czasu, żeby obejrzeć mieszkanie Harry'ego. Ostatnim razem gdy tu byłam, próbowałam powstrzymać go przed skoczeniem z balkonu...
Harry zaprosił mnie do środka, a ja od razu poszłam zamknąć balkon, przez który do pomieszczenia dostawało się mroźne powietrze. Harry wyglądał tu dość nieswojo. Wiedziałam o czym myślał. Myślał "o nich".
- Uspokój się, Harry. Jesteś tu bezpieczny. - szepnęłam do niego, próbując pomóc mu się jakoś odprężyć. Stał sztywno w drzwiach wejściowych. Bał się wejść do własnego mieszkania.
Ostrożnie zrobił krok do środka i rozejrzał się szukając jakichś znaków. Chyba uznał, że teren jest czysty, bo jego ramiona wyraźnie się rozluźniły i westchnął z ulga.
- Idę się przebrać. - mruknął, i minął mnie idąc do sypialni. Zdjął po drodze swoją koszulkę i zostawił mnie zszokowaną tym co zobaczyłam.
Miał wielkie szramy przez całe plecy i na bokach. Kurwa. Nie zauważyłam ich dzisiaj, ani ostatniej nocy. Byłam zbyt skupiona na przodzie jego ciała. Świadomość, że ma takie rany i zadrapania, poważnie mnie przeraziła. Część mnie wiedziała, że to niemożliwe, żeby poranił tak swoje własne plecy, jego ręce by tam nie dosięgnęły i nie zrobiłyby tak głębokich ran. Ale inna część mnie nie chciała dopuścić do siebie tego, co próbowałam sobie wmówić. Że może, ale tylko może, kiedy mówił mi, że nie zrobił sobie tego sam, może mówił prawdę.


(korekta: Aga)

___________________________________________

gfikugwukjhkfhskrgkhdbfks

wy tez się tak czujecie po tym rozdziale????

bo ja mimo, że czytałam to już kilka razy to dalej przeżywam to wszystko jak głupia xD

haha z tego co widzę to wszyscy czekają na czerwoną czcionkę xD 
ale muszę wam powiedzieć, że jeszcze trochę na nią poczekacie, akcja rozwija się dość wolno, bo w sumie to raczej byłoby mało realistyczne, gdyby tak od razu do czegoś między nimi doszło xD
i tak się dzieje! ^^

no i @Harry_D_D z własnej nieprzymuszonej woli zrobiła tło do tego bloga :))
<brawa>
jak wam się podoba? ^^

wgl to już jakiś miesiąc czekam na nagłówek, który zamówiłam i jak go w końcu dostanę to będę musiała go ustawić, bo trafie na jakąś czarną listę czy coś xD
więc nie zdziwcie się, jeśli następnym razem jak tu wejdziecie, to znowu wszystko będzie inaczej wyglądać :))

Następny rozdział postaram się dodać najpóźniej we worek, bo później nie będę miała czasu na tłumaczenie przez cały tydzień :/