Rozdział 8

 Rozdział ze specjalną dedykacją dla mojej najlepszej przyjaciółki Pati!!!!! Loffki, kisski, duża rośnij moja bułko! <3

 _______________________________________

Minął już dzień odkąd widziałam Harry'ego. Nie pytałam się go już więcej, kim są "oni". Czułam, że nie mogę wyciągnąć z niego więcej. Opowiadanie o nich sprawiało, że czuł się niezręcznie, a ja nie chciałam tego.
Przyjechałam do pracy i szybko ruszyłam do mojego biura, żeby się nie spóźnić na pierwszą sesję. Nie wiedziałam, na którą jestem umówiona dzisiaj z pierwszym pacjentem, ale najprawdopodobniej miało to być za parę minut. Ale musiałam się upewnić na wszelki wypadek, gdyby okazało się, że jednak było to właśnie teraz. Weszłam w pośpiechu do mojego gabinetu i sprawdziłam mój planner, który ostatnio powiesiłam na ścianie. Moja pierwsza sesja była za pół godziny, to lepiej niż myślałam.
- Ktoś wygląda na zmęczonego. - ktoś odezwał się zza mnie. Poznałam że to Zayn, po jego dosadnym tonie.
- Przyszłam za wcześnie. - odetchnęłam, wypuszczając chichot, myśląc o tym jak się martwiłam, że się spóźnię. Tak naprawdę nigdy nie wiedziałam, o której zaczynam pracę.
- Chyba pierwszy raz. - uśmiechnął się głupawo, wchodząc do środka bez zaproszenia. - Jak tam Harry?
- Dlaczego zawsze pytasz mnie o Harry'ego? - zapytałam zmieszana, ciekawsko unosząc brwi. Wiedziałam, że najprawdopodobniej jest po prostu wścibskim gościem, ale porusza jego temat cały czas, odkąd zostałam jego terapeutką.
- Z ciekawości. - mruknął, jakby to nie było nic ważnego. Westchnęłam, zanim włożyłam dokumenty do szuflady i postawiłam swoją torebkę.
- Właściwie, to idę go właśnie odwiedzić. - zapytałam mało entuzjastycznie.
Wesoła mina Zayna zniknęła. Zmarszczył brwi i skrzyżował ręce, co wyglądało jakby był mną zawiedziony. Nie do końca wiedziałam co właściwie zrobiłam nie tak.
- Pamiętaj co mówiłem, Jamie. - powiedział powoli. - On sprowadza wiele problemów.
- Na przykład jakich, Zayn? - zapytałam zirytowana. - On przechodził przez piekło.
- On jest piekłem. - mruknął pod nosem, co wywołało u mnie dreszcze.
- Nie mów tak. - szepnęłam zawiedziona. - Niedługo wrócę.
Zayn jęknął, kręcąc głową z niezadowoleniem. Ale znów nie wiedziałam, co takiego robiłam źle. Tylko kontrolowałam mojego pacjenta. Przecież nie szłam do jego pokoju, żeby pozwolić mu pieprzyć mnie do nieprzytomności...

~

Weszłam do windy i przestępowałam z nogi na nogę z niecierpliwości. Byłam zbyt zmęczona, by to dostrzec. Zaczynałam czuć się trochę zdenerwowana przed zobaczeniem go. I to nie było złe zdenerwowanie, raczej ten dobry, delikatny rodzaj nerwów. Jak wtedy, gdy czujesz te motyle w brzuchu. Szczęśliwe zdenerwowanie.

W końcu znalazłam właściwą drogę, po chwili beznadziejnego krążenia po korytarzach. Uśmiechnęłam się do pielęgniarki, którą mijałam, nie chciałam wydać się niemiła. Gdy zauważyłam pokój Harry'ego, bez wahania do niego ruszyłam, nawet przez sekundę nie myśląc o tym, co powiedział mi Zayn. To co robiłam było nieszkodliwe. Może myślałam, że Harry jest atrakcyjny i dałam mu trochę więcej, niż profesjonalne pocieszenie, ale nic co zrobiłam nie nakłaniało Harry'ego ani mnie do pociągnięcia tego dalej. 

- Panna Drew? - ktoś powiedział moje nazwisko i niepewnie odwróciłam się, by zobaczyć pielęgniarkę z jasnobrązowymi włosami.

- Przyszłam tylko zobaczyć się z Harrym. - uśmiechnęłam się, ale ona pokręciła głową ze słabym uśmiechem. 

- Harry wrócił do domu dziś, wczesnym rankiem. - powiedział radośnie, jakby było z czego się cieszyć. Moja twarz spoważniała, pokręciłam głową. Tak nie powinno być. Nie mógł być dzisiaj stąd wypuszczony, będzie znów próbował się zabić w przyszłym tygodniu. Wiedziałam, że tak będzie.

- I kto mu na to pozwolił? - zapytałam gorzko, wypuszczając głęboki oddech i przewracając oczami. Zaczynałam się niepokoić, wiedząc że Harry nie jest w szpitalu i robi co chce.

- Ja. - powiedziała prosto, posyłając mi uśmiech, jakby to było coś wesołego. Pozwolenie psychicznie choremu, niedoszłemu samobójcy wyjść na wolność nie jest powodem do radości. 

- Nie masz do tego prawa! - krzyknęłam, krzyżując ręce w złości. Szybko zajrzałam do pustego pokoju. Ona nie żartowała, nie było dobrze. 

- Niestety mam. - uśmiechnęła się cierpko, unosząc swoją odznakę pielęgniarki i podkładkę, którą miała w dłoni. 

Byłam wściekła. Nie było mowy, żeby był w na tyle dobrym stanie by wypuścić go dzisiaj do domu. Może za parę tygodni, albo nawet miesięcy. Jeśli zależałoby to ode mnie, zamknęłabym go tu na stałe.

- Dlaczego wysłałaś go do domu? Przecież ewidentnie nie robił żadnych postępów! - wykłócałam się unosząc brwi, niecierpliwie czekając na jej odpowiedz. Co było w nim normalnego?

- Właściwie, to zrobił dużo postępów.  - mruknęła sama do siebie. 

- Jestem jego terapeutką, myślę że znam go trochę lepiej niż ty. - warknęłam. Odwróciłam się i wyszłam z oddziału. Złość we mnie pulsowała i potrzebowałam pójść gdzieś, gdzie mogłabym dać jej upust.

Gdy tylko dotarłam do mojego biura, nie zawahałam się uderzyć pięścią w ścianę. Byłam taka wściekła na tą pielęgniarkę, że pozwoliła mu tak wyjść. Gdybym mogła, to wyszłabym teraz z pracy, pognała do jego mieszkania i przyciągnęła go z powrotem do szpitala. 

- Wiesz, że prowadzę zajęcia radzenia sobie z gniewem co czwartek, jeśli jesteś zainteresowana przyjściem. - ktoś zaśmiał się za mną. Odwróciłam się i zobaczyłam Zayna stojącego w drzwiach z głupawym uśmiechem na twarzy. 

- Naprawdę nie jestem w nastroju do rozmowy. 

- Widzę, ale i tak chcę się wszystkiego dowiedzieć. - powiedział wchodząc do środka, siadając na krześle naprzeciwko mnie.

- Oni...uhh. Oni wypuścili Harry'ego dziś rano. - mruknęłam, próbując tym razem już nie krzyczeć. Uśmiech Zayna zniknął i zmienił się w całkowite przerażenie. 

- Nie powinni tego robić. - powiedział ostrożnie, kręcąc głową rozczarowany. - Jedź sprawdzić jak się ma po pracy.

Skinęłam głową, ale po chwili jęknęłam. Przypomniałam sobie, że pracuję dziś do późna. Zbliżały się święta i zgodziłam się pracować dłużej niż od 9 do 17.

- Pracuję z pacjentami na górze całą noc. - powiedziałam bez emocji, przewracając oczami. Chciałam pojechać i zobaczyć Harry'ego, naprawdę. Ale musiałam też myśleć o pracy. 

- O której kończysz?

- O północy. - sarkastycznie się uśmiechnęłam, a Zayn pokręcił głową. 

- Za dużo pracujesz. Jedź go zobaczyć jak skończysz. 

*15 godzin później*

Próbowałam utrzymać moje oczy otwarte, mrużąc je. Była oficjalnie 24:00, ale musiałam poinformować pielęgniarki na oddziale, że w końcu idę do domu.

- Wszystko w porządku? Mogę już iść? - zapytałam z nadzieją, a one mruknęły. Uznałam to za tak. 

Wyszłam szybko ze szpitala i jęknęłam, gdy zobaczyłam, że leje na dworze. Zaklnęłam pod nosem, bo nie wzięłam ze sobą parasola. Zostawiłam go w samochodzie. Nie miałam wyboru i musiałam szybko pobiec do mojej hondy. 

Wsiadłam. Byłam cała mokra, ale uznałam że wysuszę się w samochodzie. Pamiętałam, że Harry mieszka w Roseberry. Dość drogie miejsce. Trochę mnie zastanawiało, jak stać Harry'ego na to mieszkanie, jeśli żył z pieniędzy od państwa. Przynajmniej tak mi się wydawało, bo przecież nie pracował. 

Budynek był już coraz bliżej i westchnęłam z zadowoleniem, gdy zobaczyłam znak do niego prowadzący. Miałam nadzieję, że Harry nie spał. Musiałam upewnić się, że wszystko z nim w porządku, i że nie zwisa gdzieś z sufitu.

Parę metrów dalej zobaczyłam małą, czarna ławkę i wysoką postać na niej siedzącą. Gdy obok niej przejechałam, dostrzegłam że mężczyzna, który siedział na ławce w deszczu, w rzeczywistości był osobą której szukałam.

Harry.



(korekta - Aga)

__________________________________________

Harry! Harry?!

jakiś krótki ten rozdział xD

Ktoś mi może wyjaśnić co to te całe Liebster Award, kto to wymyślił, po co to i czy muszę brać w tym udział jak zostałam nominowana???

Z góry dzięki! 

xx

Jeśli zmieniłyście nazwę albo usunęłyście konto na tt to napiszcie mi gdzieś, bo informowanie to trochę roboty i to trochę denerwujące jak się okazuje, że konta które informuje nie istnieją.

No i komentujcie! :)))