Rozdział 26

W pracy szło całkiem nieźle, pomijając to, że Zayn był cały czas w gabinecie obok. Przez to co zrobił wczoraj, byłam uważnie obserwowana przez mojego szefa, pana Pattersona. To było tak niedojrzałe z jego strony, że mu o tym powiedział, czy nawet tylko wspomniał.
Zaczynałam się denerwować, wiedząc, że Harry najprawdopodobniej siedział już na korytarzu, czekając, aż go zawołam. Nie wiedział, że Zayn na nas doniósł, więc obawiałam się tego jak się ze mną przywita.
Teraz zdecydowanie nie mogło być więcej żadnego zostawania na noc, nie mogło być niczego. Musimy być wobec siebie profesjonalni i mieć normalne sesje. Byłam dobita, że musiało do tego dojść. Wiedziałam, że to się stanie pewnego dnia. Ale nie tak szybko.
Próbowałam udawać, że nie cieszę się na spotkanie z Harrym, gdy szłam w dół korytarza. Zauważyłam go, siedzącego tam gdzie zawsze i wpatrującego się w podłogę. To mnie zabijało.
- Harry? - zapytałam prosto, nie pokazując na twarzy ani uśmiechu, ani grymasu. Musiałam spróbować zachowywać się tak jakbym traktowała go jak normalną osobę, nie kogoś z kim praktycznie się umawiałam przez ostatnie parę tygodni. Wiedziałam, że tak naprawdę się nie byliśmy razem, nie byłam głupia. Ale wiedziałam, że na pewno nie byliśmy tylko przyjaciółmi.
Podniósł wzrok i szeroko się do mnie uśmiechnął, tak jakby mnie znał. Bo oczywiście tak było. Ale to sprawiało, że cała sprawa wyglądała jeszcze gorzej. Zgrabnie wstał z krzesła i zaczął iść w moją stronę, ostrożnie do mnie machając.
- Minęło trochę czasu odkąd ostatnio to robiliśmy - mruknął do mnie, a ja natychmiast zaczęłam sprawdzać czy ktoś to usłyszał. Na szczęście nie było nikogo w pobliżu.
Nawet nie próbowałam go zagadywać, gdy szliśmy do mojego biura. Jakakolwiek rozmowa mogłaby zaalarmować ludzi, szczególnie jeśli Harry wspomniałby o czymś, o czym nie powinien mówić.
Udało mi się nie zachowywać się zbyt dziwnie, gdy przechodziliśmy razem obok ludzi. W końcu znaleźliśmy się moim gabinecie, a Harry w dalszym ciągu stał na przeciwko mnie. Chciałam poprosić go żeby usiadł, naprawdę. Ale on pachniał tak cudownie, stojąc tak blisko mnie...
- Wyglądasz na zdenerwowaną - zauważył i odsunął się by usiąść. Odetchnęłam z ulgą, gdy usiadł i dał mi szansę bym też mogła zając swoje miejsce. Nie chciałam tego robić. Naprawdę nie chciałam. Nie chciałam zaczynać zachowywać się zupełnie inaczej i nie powiedzieć mu dlaczego. To znaczy, jasne, miał prawo dowiedzieć się co zrobił Zayn, ale czy chciałam ryzykować tym, że się na niego wścieknie? I zafundować Zaynowi powtórkę ze szkoły?
- Jak się miałeś przez ten ostatni tydzień? - zapytałam cicho, nawet nie próbując nawiązywać z nim kontaktu wzrokowego. Wyjęłam notes i długopis. Musiałam udawać zajętą, by nie musieć na niego patrzeć.
- Fantastycznie - zaśmiał się. - Powinnaś wiedzieć.
- Czyli robisz postępy? - zapytałam z fałszywą ekscytacją. - To świetnie.
To mnie zabijało. On jeszcze nie wiedział o co chodzi. Nie wiedział, że próbuję mu powiedzieć, że nie możemy zachowywać się tak jak wcześniej, musimy udawać, że jesteśmy dla siebie obcymi ludźmi.
- Nie wiem dlaczego jesteś taka zaskoczona - mruknął niepewnie. - Byłaś ze mną prawie przez cały ten czas.
Czułam jak mój żołądek się przewraca, wiedząc jak zagubiony jest przez moje słowa. Jak mogę traktować go, jakbym ledwie go znała, kiedy on mówi mi ile czasu z nim spędziłam?
- Poczyniłeś ostatnio jakieś zmiany? - zapytałam z prostym uśmiechem, próbując ukryć ból w moich oczach. Nie wiedziałam, dlaczego tak ciężko było mi to robić. Chciałam go po postu przytulić i przeprosić, za to co robię, ale musiałam pozwolić mu ruszyć do przodu.
- No weź, Jamie - zaśmiał się nerwowo. - Wiesz dlaczego jestem szczęśliwy.
- Miło jest widzieć moich pacjentów szczęśliwych - powiedziałam, a to jedno słowo zabiło mnie od środka.
Harry patrzył się na mnie z uśmiechem, ale nie dosięgnął on jego oczu. Patrzył się na mnie błagalnie, a po chwili jego uśmiech zniknął.
- Dlaczego tak się zachowujesz?
- Jak się zachowuje? - zapytałam głupio, wzruszając ramionami.
- Zachowujesz się jakby nic się nie wydarzyła przez ostatnie tygodnie, to mnie dezorientuje - stwierdził i zaczął intensywnie oddychać. Wpatrywał się we mnie, czułam się jak w potrzasku.
- To co się wydarzyło... to nic nie znaczyło - skłamałam, dobrze wiedząc, że tak nie było. Nie dałam rady nawet spojrzeć na jego diametralnie zmieniony wyraz twarzy. Jego klatka piersiowa zaczęła unosić się mocno, jakby zaczynał panikować.
- To się nie dzieje - wyszeptał do siebie, przeczesując dłońmi włosy. Pokręcił głową, jakby nie mógł uwierzyć w słowa, które właśnie opuściły moje usta.
- Przepraszam, że cię wykorzystałam - skłamałam. Boże, chciałam powiedzieć mu prawdę. Powiedzieć, że moja praca wisi na włosku, i że to wina Zayna, że muszę to robić. Ale wiedziałam, że wpadłby w szał. 
Teraz zaczęłam zauważać jak nasza znajomość była nieodpowiednia. On był psychicznie chory, i  z pewnością nie powinien spotykać się z ludźmi takimi jak ja. Zayn miał rację, uganiałam się za psychotycznym chłopakiem, który stwarzał zagrożenie dla siebie i dla otoczenia. Musze to skończyć.
- Proszę, nie zostawiaj mnie znowu samego - błagał cicho i zobaczyłam łzy w jego oczach. Sama czułam się jakbym zaraz miała się rozpłakać, a Harry tego nie ułatwiał. Ani trochę. 
- Nie możemy dalej tego robić, Harry - powiedziałam. - Ktoś mógłby na tym ucierpieć.
Kilka sekund później wstał z krzesła, podszedł do mnie i uklęknął przede mną. Desperacko chwycił mnie za rękę, chciałam ją zabrać, jednak nie pozwolił na to. 
- Jesteś jedyną osobą, którą mam - załkał. Bolało mnie serce, gdy tak klęczał przede mną błagając. 
Pokazywał swoją wrażliwość i niewinność, nie mogłam mu na to pozwolić, ale nie miałam wyboru.
- Dzięki tobie żyje.
- To moja praca - próbowałam udawać, że to co robię jest w pełni normalne i że muszę utrzymywać go przy życiu. Nie zauważał, że muszę to zakończyć tu i teraz. - Ostatecznie jestem twoim terapeutą, a ty tylko moim pacjentem...
- Proszę, nie zostawiaj mnie, tak jak moja mama -  błagał, mocniej ściskając moją dłoń. Nie mogłam pozwolić, żeby to trwało dłużej. Mimo, że otwierał przede mną swoje serce. Musiałam jakoś powstrzymać łzy i nie pokazywać Harremu, że boli mnie to tak samo jak jego. 
- Muszę to zakończyć - szepnęłam pocieszająco, próbując go uspokoić. Czułam jak jego ręce się trzęsą. - Harry, ty po prostu nie rozumiesz...
- Masz racje, nie rozumiem. Wyjaśnij mi - warknął i wbił we mnie wzrok, czekając na informacje. Oczywiście, znów musiałam go okłamać.
- Nie obchodzisz mnie - powiedziałam z ubolewaniem, zabijając się od środka. - Wykorzystałam cie.
Nigdy tak naprawdę nie rozumiałam jak bardzo mogę zranić drugą osobę, dopóki nie zobaczyłam jak wyraz twarzy Harry'ego nagle zmienia się, przez te jedno zdanie. 
On nigdy się nie dowie, jak bardzo krzywdziłam samą siebie krzywdząc jego. Najprawdopodobniej nie zauważał tego, jak wiele dla mnie znaczył, więcej niż ja dla niego. 
- J-ja ci nie wierze - kłamał sam przed sobą, wiedziałam że tak było. Próbował ratować coś, co ja już dawno zniszczyłam. 
- Musisz mi uwierzyć - kazałam mu, a jego oczy gwałtownie się ożywiły na mój szorstki ton. - Nie chcę dla ciebie ryzykować mojej pracy. Nigdy nie chciałam.
- Więc dlaczego w ogóle to zrobiłaś? - zapytała ze złością, wstał z ziemi  i się wyprostował. Patrzył na mnie, jakby coś zdecydowanie było ze mną nie tak. 
- Byłeś łatwym celem, a ja byłam znudzona - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Wiedziałam, że te lekkomyślne słowa zakończyły już wszystko. 
Harry był wściekły, wyglądał jakby zaraz miał eksplodować. Ale gdy tylko pomyślałam, że zaraz zacznie krzyczeć, on zrobił coś czego wcale się nie spodziewałam. Otworzył drwi i zrobił jedyną rzecz, w której był dobry, odszedł. 
- Harry, zaczekaj... - zaczęłam, ale było już za późno. Już go nie było.
W tamtym momencie, w końcu pozwoliłam popłynąć łzom. Ze złości kopnęłam krzesło. Byłam tak cholernie głupia, że dałam się w to wszystko wciągnąć. Zakochałam się w nim, naprawdę. A teraz musiałam o tym wszystkim zapomnieć.
Podniosłam wzrok, gdy ktoś zajrzał do mojego gabinetu. Po czarnych krótkich włosach od razu poznałam kto to. To był Zayn, ale nie miałam pojęcia po co tu przyszedł. 
- Teraz będzie lepiej? - zapytał ostrożnie, wpatrując się we mnie. 
I właśnie to pytanie musiałam zadać samej sobie. Czy naprawdę teraz wszystko będzie lepiej? Czy tylko zakończyłam coś, co dopiero się zaczęło?
- Wszystko skończone.

___________________________________

DRAMA TIME!

:)))))))))))

Bardzo przepraszam, że miejscami rozdział nie ma sensu i wgl coś jest nie tak, ale jakoś opornie mi szedł ://

No i zrobiliście świetną robotę pod ostatnim rozdziałem! :D  aż chce się tłumaczyć!!!

Mam nadzieję, że pod tym będzie tak samo ;)

Dziękuję wszystkim, którzy mnie wspierają i za wszystkie miłe słowa! ♥♥♥♥♥

(((((P.S. ZABIERZCIE MNIE BŁAGAM Z LICEUM)))))

A no i zostałam poproszona o wstawienie linka do tej akcji :)

http://www.photoblog.pl/listdochlopakow/164485245/akcja.html

Suchar od Pati na dziś:

- Jakie ryby łowi matematyk?

.

.

.

.

- Sumy.

LOLLLLL

Pozdrowienia od Pati ;D