Rozdział 37

Wokół panowała cisza, słychać było jedynie spokojny oddech Harry'ego. Moja głowa była wygodnie wtulona w jego ramię, a nasze dłonie były ze sobą splecione. Wpatrywałam się w przestrzeń. Czułam się jakbym była sparaliżowana i pusta w środku. Harry nie mógł powiedzieć nic, co sprawiłoby, że poczułabym się lepiej. Nie mogłam pójść do domu rodziców Louisa i przekazać im tej wiadomości. Im więcej o tym myślałam, tym bardziej chciałam by zrobili to policjanci.
- O czym myślisz? - szepnął do mnie Harry.
Podskoczyłam lekko na dźwięk jego głosu, wyrywając się z transu w którym się znajdowałam. Odwróciłam głowę w jego kierunku.
- Co?
- Jesteś strasznie cicha. Normalnie raczej sporo mówisz - odpowiedział i lekko zachichotał.
Chciałam leżeć z nim cały dzień w łóżku, trzymając go blisko siebie, aż do momentu, kiedy wszystko związane z Louisem zostałoby zapomniane.
- Chyba po prostu nie mam o czym mówić - odpowiedziałam wzdychając. Przesunęłam się w głąb łóżka i się położyłam.
- Jesteś zmęczona? - zapytał cicho i położył dłoń na moim biodrze.
- Nie, ja tylko... Nie wiem - mruknęłam pod nosem. Chciałam przyciągnąć go do siebie, by móc płakać w jego pierś jak w poduszkę. To wszystko mnie przerastało, musiałam jakoś dać upust temu stresowi.
Jęknęłam, gdy nagle poczułam, że mój telefon wibruje w kieszeni moich spodni. Postanowiłam odebrać, to mógł być jeden z policjantów, z którymi wczoraj rozmawiałam.
- Słucham?
- Panno Drew, czy powiadomiłaś już rodzinę Louisa? Musimy jak najszybciej zadać im kilka pytań - powiedział do mnie surowy głos, a mi zajęło chwilę zorientowanie się, że to dzieje się naprawdę.
- Ja... Nie dam rady tego zrobić - w końcu odpowiedziałam. Westchnęłam, zachowałam się jak tchórz. 
Taka niestety była prawda, nie dałam rady tego zrobić. Nie mogłabym spojrzeć w oczy jego matce i powiedzieć, że jej syn nie żyje.
- Rozumiem, dla nas to też nie jest łatwe. Pojedziemy do ich domu  za jakieś pół godziny i ich powiadomimy. Prześpij się trochę, odpocznij... Potrzebujesz tego.
Po tym się rozłączył. Westchnęłam i odłożyłam telefon. Skrzyżowałam  ramiona i spojrzałam w górę na Harry'ego. Naprawdę chciałam, żeby po prostu ze mną poleżał.
- O czym myślisz? - zapytałam cicho, gdy zauważyłam, że się we mnie wpatruje. Szybko wrócił do rzeczywistości i mrugnął kilka razy.
- Co?
- O czym myślisz? - powtórzyłam moje pytanie, a on lekko wzruszył ramionami.
- Zastanawiam się co zrobić, żebyś poczuła się lepiej - mruknął. Nachylił się nade mną, podpierając się jedną ręką o materac. Pociągnęłam za jego ramię, tak, że po chwili leżał już obok mnie. Chwyciłam jego dłoń i złożyłam na niej delikatny pocałunek.
- Już sprawiasz, że czuję się lepiej - szepnęłam, przyciągając go bliżej siebie.
Przycisnęłam nasze ciała do siebie. Czułam jego gorący oddech, kiedy delikatnie obejmował mnie ramionami. Uwielbiałam to jak się denerwował, kiedy próbował mnie pocieszyć. Tak jakbyśmy nigdy wcześniej nie byli ze sobą tak blisko.
- Masz piękne oczy - cicho mnie skomplementował. Nie mogłam nic na to poradzić i zarumieniłam się w reakcji. Nigdy tak naprawdę nie prawił mi komplementów dotyczących mojego wyglądu. Czasem tylko mówił, że wyglądam "ślicznie", ale nic poza tym.
- Tylko tak mówisz...
- Nie. Są duże i brązowe... Twoje rzęsy są długie i czarne. Lubię twoje oczy, Jamie. Dlaczego mi nie wierzysz? - mruknął szczerze i wydął wargi.
- Bo nigdy mnie nie komplementujesz. - próbowałam ukryć mój nerwowy uśmiech, gdy Harry się we mnie wpatrywał. Z każdą sekundą był coraz bliżej mnie. Czułam jego oddech na moich ustach.
- Przepraszam, że nie mówię ci jak jesteś piękna - szepnął niskim głosem i lekko się zaśmiał. - Myślałem, że o tym wiesz.
Z jakiegoś powodu czułam się straszni szczęśliwa. W sumie to normalne, skoro leżę obok osoby, która naprawdę o mnie dba.
- Nie mówisz mi, że jestem piękna, bo myślisz, że o tym wiem? - zapytałam zmieszana, przechylając głowę na bok, a on przytaknął.
- Tak... Ty komplementujesz mnie cały czas, prawda? - zapytał retorycznie, a ja uśmiechnęłam się w odpowiedzi. - Mówisz mi to wszystko, bo ja nie uważam, że... dobrze wyglądam.
- Kiedy wymyśliłeś tą niedorzeczną teorię? - zapytałam w lekkim szoku, a on posłał mi zaskoczone spojrzenie.
- To prawda, tak? - zapytał z szeroko otwartymi oczami. - Komplmentuje się ludzi, by sprawić, żeby poczuli się lepiej.
- Komplementuje cię, bo uważam, że jesteś wspaniały - zaśmiałam się z zakłopotaniem. - Potrzebujesz więcej pewności siebie.
- No i wracamy do terapeutycznych porad... - Harry zażartował i sarkastycznie przewrócił oczami. Trochę mnie to zaskoczyło, zazwyczaj tak nie odpowiadał.
- To prawda - zaśmiałam się. - Zawsze się zastanawiam jak by było, gdybyś przejął kontrolę.
Przerwałam, gdy uświadomiłam sobie jak zboczony był ten tekst.
- Uh... Chodzi mi o to...
- Wiem o co ci chodzi. - uciszył mnie, zanim zdążyłam jeszcze bardziej się upokorzyć. Boże, zawsze robię z siebie głupka.
Nagle znów poczułam wibracje mojego telefonu. W głębi duszy byłam wdzięczna osobie, która właśnie dzwoniła, że wyciągnęła mnie z tej dziwnej rozmowy. Szybko usiadłam, wyjęłam komórkę i odebrałam.
- Halo?
- Panno Drew, przepraszam, że znowu dzwonię, ale musimy się upewnić, że mamy wszystkie potrzebne informacje - odezwał się znajomy głos policjanta. - Mógłbym na chwilę wpaść za parę minut, zanim pojadę do rodziny Louis?
Rozejrzałam się po pokoju, zszokowana tym, że on wybiera się do mojego mieszkania, kiedy mnie w nim nie ma.
- Um... Tak, jasne. Do zobaczenia. - powiedziałam, udając, że nie ma z tym najmniejszego problemu. Szybko wstałam z łóżka i zaczęła nakładać buty.
- Świetnie, będę za dziesięć minut. - rzucił, zanim się rozłączył.
- Harry, muszę iść - powiedziałam szybko, sprawiając, że wydął na mnie wargi. - Policja potrzebuje więcej odpowiedzi, są właśnie w drodze do mojego mieszkania.
Zanim wyszłam, upewniłam się, że dałam Harry'emu porządnego buziaka na pożegnanie. Boże, kiedy byłam obok niego, oblewało mnie te dziwne uczucie, wiecie, te kiedy czujesz stado motyli w brzuchu i rozpływasz się, gdy tylko na ciebie spojrzy...
Chwilę później opuściłam jego mieszkanie, szybko wsiadłam do samochodu i pojechałam do siebie.

~

*21:00 tego samego dnia*

- Harry, chce cie zobaczyć - szepnęłam cicho do słuchawki, wdzięczna, że policjant w końcu wyszedł. Był tu cały dzień; byłam wykończona. Chciałam gdzieś wyjść i się upić. 

- Mogę do ciebie przyjść? - zapytał.

- Właśnie chciałam cie o to poprosić - mruknęłam z uśmiechem. Chodziłam w kółko po mieszkaniu, próbując zebrać odwagę, by zadać mu te jedno pytanie. Wiedziałam, że się nie zgodzi. - Chciałabym wyjść do baru czy gdzieś...

- D-do b-baru? - wyjąkał nerwowo. - Takiego z lu-ludzmi?

- Na końcu mojej ulicy jest cichy lokal, nikt tam nigdy nie chodzi - zapewniłam z uśmiechem, świadoma, że Harry i tak nie może go zobaczyć. 

- Ten obok kwiaciarni? - zapytał wyraźnie zdenerwowany, a ja przygryzłam wargę na dzwięk jego niskiego, zachrypniętego głosu. 

- Tak, właśnie ten. Muszę oczyści umysł, a nie mam pojęcia z kim innym mogłabym iść - powiedziałam delikatnie, próbując go przekonać. 

- Będę tam za pół godziny - powiedział i się rozłączył. 

Mrugnęłam kilka razy, dostrzegając jak niegrzeczne było to z jego strony. No, ale w końcu to był Harry, on był nieprzewidywalny. 

Nałożyłam dodatkowy makijaż i poczesałam moje grube, długie włosy. Chyba byłam gotowa. Przecież szłam tylko na drinka. Bar był stary i zawsze pusty, więc komu chciałam zaimponować? Harry'emu?

Wyszłam z mieszkania. Poszłam piechotą, nie było sensu jechać samochodem. Całą drogę próbowałam się nie potknąć w moich wysokich obcasach, które nosiłam raczej rzadko. Może teraz będę przynajmniej trochę dorównywać wzrostem Harry'emu. 

Dotarłam na miejsce i tak jak zwykle, lokal był prawie pusty. Weszłam do środka i znalazłam miejsce przy barze. Harry powinien tu być za jakieś dwadzieścia minut...

- Hej, jesteś Jamie, tak? - ktoś za mną się odezwał. Odwróciłam głowę, by sprawdzić, kto do mnie mówił. Chłopak z blond włosami patrzył na mnie z uśmiechem, wyraźnie lekko zakłopotany. Próbowałam przypomnieć sobie kim był, ale nie miałam pojęcia skąd mnie zna. 

- Cześć... - powiedziałam przeciągle, czekając na jakieś olśnienie. 

- Jestem Niall - zaśmiał się. - Mieszkam nad tobą.

Od razu sobie przypomniałam kim był. Cholera, nie mogłam uwierzyć, że zapomniałam. Widziałam go dosłownie dwa dni temu. Nigdy się nie witaliśmy czy coś w tym stylu, ale powinnam przynajmniej skojarzyć jego twarz. 

- Cholera, przepraszam, już wiem. Niall, tak?

- Tak - zaśmiał się i usiadł obok mnie. Czułam się teraz dość niekomfortowo. Zajęłam to miejsce dla Harry'ego, nie chciałam, żeby on tu siedział.

- Gdzie twój chłopak? Jak on się nazywał? Lewis czy jakoś tak? - powiedział, a mi zajęło kilka sekund przetworzenie tego co powiedział. 

- Louis? - poprawiłam go. - Nie ma go tu. 

- Gdzie on jest? - znów zapytał, a ja chciałam wybuchnąć płaczem.

- Po co tyle pytań? - zaśmiałam się nerwowo, próbując zmienić temat, ale on nie dawał za wygraną.

- Czemu po prostu nie powiesz mi, gdzie on jest? - zaśmiał się lekko zagubiony. 

Siedziałam sztywno przed kilka chwil, analizując pytanie i myśląc nad jakąś racjonalną odpowiedzią. Nic jednak nie przychodziło mi do głowy, tylko wspomnienia związane z Louisem. No i właśnie wtedy zaczęłam płakać, już po raz setny tego dnia. Najgorsze było to, że nie mogłam przestać.

- Cholera, wszystko w porządku? Teraz już przestanę zadawać pytania. 

- Louis zmarł zeszłej nocy - załkałam, czując się dość głupio. Właśnie szlochałam przed moim sąsiadem. 

- Pieprzysz! O, mój Boże! Tak mi przykro! - Próbował mnie uspokoić, a ja schowałam twarz w dłonie, by jakoś powstrzymać łzy. 

Minęło parę minut, w końcu się ogarnęłam i opowiedziałam mu całą historię. Na szczęście, chyba mnie rozumiał. 

- Hej, mogę dostać dwie tequile? - Niall zapytał głośno barmana. - Moja koleżanka desperacko potrzebuje drinka.

- Nie mogę się upić - jęknęłam, przypominając sobie, że na kogoś czekam... I nie był to Niall. - Czekam na kogoś, a on nie lubi kiedy jestem pod wpływem alkoholu. 

- Wystarczy tych mądrych słów - zaśmiał się, głupi imbecyl. - Tequila cie uspokoi.

- Tylko jeden? - upewniłam się, a on kiwnął głową. 

- Tylko jeden. - podał mi kieliszek i oboje unieśliśmy je do góry. - Za Louisa. 

Szybko wypiliśmy nasz alkohol. Zamknęłam oczy i w końcu odpowiedziałam. 

- Za Louisa. 

~

- Na kogo tak w ogóle czekasz? - Niall wybełkotał, to byłam chyba już jego piąta kolejka... Moja siódma. 

- Na Harry'ego...

- To twój chłopak? - zapytał unosząc brwi i uśmiechając się pod nosem. Boże, jak ja miałam na to niby odpowiedzieć? Nie wiedziałam już nawet jak się nazywam, więc skąd miałam wiedzieć czym jest moja relacja z Harrym? 

- To skomplikowane.

- Ma problemy ze zobowiązaniami? - Zaśmiał się, od razu, gdy skończył zdanie. Do tej pory nauczyłam się jednej rzeczy o Niallu - dużo się śmieje. 

- Nie... Tylko... Mogę wyjaśnić - mruknęłam zmęczona, próbując brzmieć na jak najmniej pijaną. A przecież obiecałam sobie, że się nie nawale... Byłam taką beznadziejną przyjaciółką dla Harry'ego. Czy my w ogóle byliśmy przyjaciółmi? Czy może czymś więcej? 

- Założę się, że całuję lepiej niż on. - Niall zaczął mnie podpuszczać, jednak ja zrobiłam niezadowoloną minę, w reakcji na jego flirt. 

- Myślę... Myślę, że powinieneś wyjść, zanim Harry tu przyjdzie.

- Bo co mi niby zrobi? - zaśmiał się podstępnie. - Pobije mnie? No weź! Chce tylko jednego, małego buziaka.

- Nie chcę... - zaczęłam, jednak on pochylił się i przycisnął swoje usta do moich. Myślałam, że się porzygam, naprawdę. Byłam jednak tak pijana, że nie mogłam się zmusić do odepchnięcia go ode mnie. Po prostu siedziałam sztywno, nie ruszając się, gdy jego mokre, smakujące alkoholem usta poruszały się przy moich. 

- J-Jamie? - usłyszałam cichy głos. 

Wytrzeszczyłam oczy i oderwałam się od blondyna. Czułam jak moje serce łamie się na pół, gdy zobaczyłam Harry'ego, nerwowo stojącego w wejściu do baru. Uśmiech na jego twarzy szybko zamienił się w przerażona minę. Trzymał w dłoni wielki bukiet róż, który po chwili upuścił na ziemię. Fakt, że kupił mi kwiaty sprawiał, że ten moment był absolutnie straszny. 
- Harry, mogę to wyjaśnić...

_______________________________________

Tumtumtuuuuuum!

JAMIE, JAK MOGŁAŚ?!?!?!?!

PRZEPRASZAM, ŻE W PIĄTEK NIE BYŁO ROZDZIAŁU! NIE MA MNIE W DOMU, NO I TAK JAKOŚ WYSZŁO! 

OD PRZYSZŁEGO TYGODNIA ROZDZIAŁY BĘDĄ SIĘ POJAWIAĆ JUŻ W INNY DZIEŃ TYGODNIA! (NAJPRAWDOPODOBNIEJ WTOREK).

DZIĘKUJE, ŻE TYLE Z WAS ZAOFEROWAŁO SWOJĄ POMOC PRZY KOREKCIE ROZDZIAŁÓW! DOSTAŁAM TYLE ŚWIETNYCH ZGŁOSZEŃ, ŻE AŻ NIE WIEM KOGO WYBRAĆ!

JEŚLI KTOŚ JESZCZE CHCE SPRÓBOWAĆ SWOICH SIŁ TO JUTRO JESZCZE, MOŻNA WYSYŁAĆ SWOJE POPRAWKI :)

WYNIKI PODAM WE WTOREK POD ROZDZIAŁEM ALBO W ODDZIELNYM POŚCIE.

NO I EJ NO, CO TAK SŁABO Z TYMI KOMENTARZAMI, HMMMM?

WGL TO WYCZUWAM, ŻE CO RAZ MNIEJ PODOBA WAM SIĘ TO OPOWIADANIE :(

  

  (sorry, ale zapomniałam wyłączyć caps locka, a drugi raz nie chciało mi się tego wszystkiego pisać xDDD)

Suchar od Pati na dziś:

Jak się nazywa żona chorego?

.

.

.

.

.

.

Zarażona.

Lollllll xDDD