Rozdział 36

*Jamie's Pov*Policjanci w końcu opuścili moje mieszkanie. Po jedenastu godzinach zadawania pytań i poszukiwania w moim mieszkaniu jakichkolwiek dowodów pomagających stwierdzić, co skłoniło Louisa do skoku, nic nie znaleźli. Kiedy powiedzieli, że chcą sprawdzić historię połączeń, spanikowałam. Jednak przypomniałam sobie, że dałam Harry'emu tylko numer mojej komórki, więc na szczęście nie znajdą niczego wiążącego go z tą sprawą. 
Cierpiałam. Nie było szans, że Louis mógł przeżyć, spadł z dwudziestu metrów do rzeki. Oczywiście policja odnalazła jego ciało, ale czy to w czymś pomogło? Mogłam obwiniać za to wszystko tylko siebie. Louis nie był ostatnio w najlepszym stanie, a ja nic z tym nie zrobiłam. To znaczy, zadzwoniłam po lekarza i opiekowałam się przyjacielem, ale czy naprawdę obchodziło mnie co się z nim dzieje? Oczywiście, że tak, ale nigdy tego nie pokazywałam.
Wyszłam z mojego mieszkania zaraz po tym, jak opuścili je policjanci. Rodzice Louisa nie wiedzieli jeszcze co się stało, to ja miałam im powiedzieć. Przebłagałam gliniarzy, żeby nie dostarczali im tej złej wiadomości i zostawili to mi. Byłam bliską przyjaciółką rodziny. Jednak najpierw desperacko potrzebowałam, by ktoś mnie pocieszył i dokładnie wiedziałam do kogo powinnam się zwrócić. Kiedy przychodziło do takich delikatnych tematów, niezbyt chętnie o nich rozmawiałam...ale z Harrym było inaczej. Ledwie go znałam, ale mogłam czytać z niego jak z otwartej księgi. Wiedziałam, że nie będzie mnie oceniał za nic co powiem. 
Weszłam do pustego mieszkania Harry'ego ostrożnie obserwując otoczenie. Zastanawiałam się czemu nie otworzył kiedy pukałam. Pewnie spał, ale przecież była ósma rano. Normalnie był już na nogach o tej godzinie. 
- Harry? - zawołałam wchodząc do sypialni. Sprawdziłam łóżko, ale było puste. A może jestem po prostu trochę przewrażliwiona?
- Chodziłam po błocie i teraz wycieram buty w twój dywan! - skłamałam wiedząc, że gdyby Harry usłyszał coś takiego, od razu by tu przybiegł ze wściekłą miną. Jeśli coś w jego mieszkaniu nie było idealnie czyste albo na swoim miejscu, to dostawał szału. Ale teraz... wciąż nic nie zrobił. 
Usiadłam cicho na jego łóżku wpatrując się w podłogę. Dlaczego ludzie tak znikali? Najpierw mama, potem Louis... a teraz Harry? Boże, na pewno przesadzam, z pewnością  poszedł tylko do sklepu... Po ostatniej nocy zaczynałam popadać w jakąś paranoję. Kto miał zamiar umrzeć następny? Zayn? Chyba zostałam przeklęta, bo ludzie nagle zaczęli znikać z mojego życia. W zeszłym roku odeszła moja mama. Nie mogłam nawet myśleć o tym, że ktoś jeszcze miałby odejść. 
Ostrożnie podniosłam głowę, gdy usłyszałam ciche łkanie dobiegające z....szafy, na przeciwko której siedziałam. Od razu wstałam z łóżka, z lekkim wahaniem podeszłam do jej drzwi i przyłożyłam do nich ucho. W środku musiał być Harry. Bo niby kto inny?
Zniecierpliwiona szybko otworzyłam drzwi i wytrzeszczyłam oczy w reakcji na widok, który przed sobą ujrzałam. Ciało Harry'ego leżało (nie dosłownie) bez życia na podłodze. Jedną dłoń miał przyciśniętą do piersi, loki zakrywały jego twarz. Zaskoczył mnie ten widok, kompletnie nie wiedziałam, jak mam poradzić sobie z tą sytuacją. 
- Harry!
Uklękłam przy nim i delikatnie potrząsnęłam jego ciałem próbując go obudzić. Jęknął zmęczony. Gdy tylko się obudził, otworzył oczy i zmartwionym wzrokiem rozejrzał się wokół. Szybko usiadł cały roztrzęsiony i przestraszony. 
- J-Jamie, która jest godzina? - wydyszał intensywnie się we mnie wpatrując, a po chwili znów zamknął oczy. Wciąż trzymał mocno zaciśniętą pięść przyciśniętą do piersi. Wyglądało to jakby coś w niej trzymał.
- Prawie dziewiąta rano - szepnęłam do niego spokojnie, kładąc mu dłoń na ramieniu i delikatnie je gładząc, by go zrelaksować. - Dlaczego tu siedzisz?
- Chowam się - odpowiedział dużo ciszej niż, gdy odzywał się przed chwilą. 
- Chowasz się przed...nimi? - mój głos był niski, tak jakby "oni" mogli mnie usłyszeć.
Harry skinął nieśmiało głową, a ja pomogłam mu podnieść się z podłogi. Zmęczonym krokiem wyszedł z szafy, szybko podszedł do łóżka i usiadł na jego brzegu. Zauważyłam, że dalej nie wypuszczał z dłoni tego, co było zawieszone na jego szyi. Trochę mnie to martwiło. Usiadłam naprzeciwko niego, ostrożnie mierząc wzrokiem jego trzęsącą się rękę. 
- Co trzymasz? - zapytałam, ale on tylko wzruszył ramionami. 
- Nic.
Posłałam mu zdezorientowane spojrzenie i delikatnie wzięłam jego dłoń w swoją, próbując ją otworzyć. W końcu poluzował uścisk i otworzył ją. Zdziwiło mnie to, co zobaczyłam. Był to krzyżyk na łańcuszku. Musiał go tak trzymać przez całą noc, bo jego krawędzie wbiły się w jego skórę tak mocno, że zaczął krwawić.
- O, mój Boże - mruknęłam szybko wstając z jego łóżka i pośpiesznie idąc do łazienki. Wzięłam dużo papieru toaletowego i zamoczyłam go w wodzie. Co tak przestraszyło Harry'ego, że musiał schować się w szafie i trzymać całą noc swój krzyżyk? Naprawdę nie byłam w nastroju, by słuchać jego pieprzonych bzdur o demonach, ale jeśli dzieje się coś takiego, to musi mi o tym opowiedzieć. 
Wróciłam do sypialni, ponownie usiadłam obok niego i spojrzałam na jego dłoń. Spływała po niej krew i zamoczyła pościel. Wyglądał na wyczerpanego, nie odzywał się. Przyłożyłam mokry papier do jego ran. Nawet się nie wzdrygnął, ani nie zasyczał z bólu. Po prostu tam siedział, całkowicie pozbawiony emocji. 
- Jak się ma Louis? - zdołał wyszeptać, a ja przewróciłam oczami, dalej wycierając krew z jego ręki. 
- Nie żyje - odparłam bez ogródek. 
- To moja wina - szepnął pod nosem. Mój wzrok złagodniał, gdy spojrzałam w jego zagubione oczy. Wolną rękę przyłożyłam do jego policzka i delikatnie odwróciłam jego twarz w moją stronę. 
- To nie jest niczyja wina - powiedziałam stanowczo. - Może i był trochę o ciebie zazdrosny, ale nie sądzę, że to dlatego on... no wiesz...
- Nie o to mi chodzi...
- Mam zadzwonić do rodziny Louisa i powiedzieć im co się stało - powiedziałam uśmiechając się mało wiarygodnie i próbując powstrzymać łzy.
- Więc dlaczego tu jesteś? - zapytał cicho, gdy skończyłam zmywać krew z jego dłoni. 
Nie wiem, może dlatego, że chciałam, żebyś mnie przytulił i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Ale ty przecież nie możesz mnie pocieszyć, pewnie nawet nie wiedziałbyś co zrobić czy powiedzieć...
- Po prostu chciałam cię zobaczyć - udało mi się z siebie wydusić, zanim w końcu moje łzy mnie pokonały i zaczęły spływać po moich policzkach. Harry szybko zareagował, wziął mnie w ramiona i zaczął w kółko powtarzać "ciiiii" i "nie płacz". 
- Nie lubiłem patrzeć jak moja mama płakała - powiedział zmartwiony. - I zdecydowanie nie lubię patrzeć jak ty płaczesz.
Zignorowałam jego słowa i mocniej się do niego przytuliłam, kładąc głowę w zagłębieniu jego szyi. Jego ramiona z lekkim wahaniem zacisnęły się mocniej wokół mojego ciała, a ja zaczęłam płakać jeszcze mocniej. Harry nic nie zrobił. Po prostu pozwolił mi użyć go jako poduszki.
Minęły minuty , było kompletnie cicho. Wciąż byłam wtulona w Harry'ego, jego ramiona ciasno mnie obejmowały. Wszystko co słyszałam, to mój ciężki oddech i jego długie westchnienia. Ktoś musiał w końcu się odezwać.
- Przepraszam, że musiałeś patrzeć jak płaczę - powiedziałam ledwie słyszalnym głosem i poczułam jak Harry bierze wdech. 
- Wydaje mi się, że trzymałaś to w sobie od dłuższego czasu. Może musiałaś to z siebie wyrzucić.
Odsunęłam się od niego i odetchnęłam z ulgą. Moje łzy zniknęły. Chciałam po prostu o tym pogadać, miałam nadzieję, że nie skończy się to tak, jak przed chwilą.  
- Żałuję, że nie powstrzymałam go, zanim było za późno.
- Nie możesz uratować wszystkich - mruknął z uspokajającym uśmiechem, kładąc dłonie po obu moich stronach. 
- Wiem, ale mogłam zrobić więcej - odpowiedziałam wzruszając ramionami. Trzymałam głowę spuszczoną w dół  i błądziłam palcem po wzorze na pościeli.
-Wiesz... - odezwał się cicho. Poczułam, jak delikatnie unosi palcem moją brodę zmuszając mnie, bym na niego spojrzała. - Znam kogoś, kogo uratowałaś...
Jego usta zbliżały się z każdym słowem. Bez wahania przysunęłam się bliżej niego i  złożyłam na nich delikatny pocałunek. Potrzebowałam więcej. 
Całowałam go raczej brutalnie, Harry chętnie odwzajemniał to z pasją. Przygryzłam jego pełną wargę, a on zagubiony rozchylił usta, pozwalając mi wsunąć między nie mój język. Na początku czułam jego entuzjazm, jednak gdy tylko usiadłam mu na kolanach, jego ruchy zaczęły być ostrożniejsze. 
- Dlaczego siedzisz na mnie i tak mnie całujesz? - zapytał zakłopotany, ale ja byłam zbyt zajęta zostawianiem ścieżki pocałunków na jego szyi.
- Bo jesteś seksowny - jęknęłam i poczułam wypukłość rosnącą w jego spodniach.
- N-Nie, chodzi mi o to... Dlaczego teraz? - wyjąkał, sprawiając że odsunęłam się od niego ze zmarszczonymi brwiami.
- Po prostu poczułam, że tego chcę. 
- Próbujesz odwrócić swoją uwagę od złych myśli, Jamie - odpowiedział. Wiedziałam, że ma rację, to było nie w porządku. - Są na to inne sposoby, to nie jest dobry pomysł. 
- Więc nie chcesz tego zrobić? - zapytałam z niedowierzaniem, a on pokiwał głową z szeroko otwartymi oczami.
- Oczywiście, że chcę - odpowiedział z entuzjazmem, ale po kilku sekundach się uspokoił. - Ale... Po prostu myślę o tobie.
Po tym zeszłam z jego kolan i usiadłam z powrotem na brzegu łóżka. Nie mogłam nawet opisać tego jak rozważny był i jak bardzo był dla mnie ważny. Gdyby nie był pacjentem, byłabym jego dziewczyną i spędzałabym cały mój wolny czas z nim, powtarzając jak cudowny jest i jaką jestem szczęściarą, że go mam. Ale tu był właśnie problem... nie byliśmy w związku. Nie wiedziałam już nawet czym byliśmy.

(korekta: Aga)

____________________________________

TA DAAAM

A CZO TAK MAŁO KOMENTARZY OSTATNIO BYŁO :C

POTRZEBUJĘ POMOCY! :)

Jak pewnie zauważyliście, w każdym rozdziale mimo, że je sprawdzam, zawsze są jakieś literówki, powtórzenia czy inne drobne błędy. Jest to oczywiście efekt mojego wielkiego roztrzepania xD choćbym nie wiem ile razy czytała rozdział i tak za cholerę nie mogę znaleźć wszystkich błędów!

Wiem, że części z was (jak nie większości) to przeszkadza.

No i tu przechodzę do mojej prośby...

SZUKAM KOGOŚ KTO DOKŁADNIE SPRAWDZAŁBY ROZDZIAŁY I PISAŁ MI GDZIE SĄ BŁĘDY TAK, ŻEBYM NIE MIAŁA PROBLEMÓW Z ICH ZNALEZIENIEM.

Sama niestety, jak widać, sobie z tym nie radzę xD

Więc! Jeśli czujesz, że podołasz temu zadaniu i chcesz mi pomóc oto zadanie dla ciebie!

Ten rozdział został przeze mnie tylko powierzchownie sprawdzony i z pewnością jest w nim pełno błędów.

Jeśli jakieś znalazłaś wyślij mi maila (xpaulinaxm@gmail.com), w którym napiszesz co to za błędy i gdzie mniej więcej są.

Jeśli jakimś cudem będzie więcej niż jedna chętna osoba to wybiorę tą, która wykonała zadanie najlepiej :)

W waszych głowach zapewne pojawiło się pytanie "Co ja z tego będę miała...?"

A więc tak! 

• zostaniesz oficjalnym korektorem tłumaczenia "Crazed." ;)
•  jeśli masz bloga, to w kolumnie zamieszczę jego reklamę
• będę ci wdzięczna do końca życia ;***
• będziesz mogła mieć satysfakcje, że dzięki tobie, wszystkim czyta się dużo przyjemniej to opowiadanie :) 

(jak coś to możemy jeszcze negocjować warunki współpracy:))

Suchar od Pati na dziś:

Jak nazywa się żona Oskara?

.

.

.

.

.

- Oskarżona.