Rozdział 42

 HEEEEEY MARLENA xD

 _________________________________

Harry górował nad moim drżącym ciałem. Czułam jego gorący oddech na moich ustach co sprawiało, że byłam jeszcze słabsza. 
- Jamie, słuchasz mnie, prawda? - westchnął i uśmiechnął się pod nosem. 
- Tak - odparłam nieśmiało, nie do końca pewna czy rozumiem co do mnie mówi. 
- To dobrze, bo chcę, żeby to było jasne - powiedział, kładąc swoje duże dłonie na moich policzkach, po czym złożył delikatny pocałunek na moich ustach. 
Miałam zamęt w głowie. Nie wiedziałam dlaczego tak podoba mi się każda chwila tej sytuacji. To było całkowicie pojebane, ciekawe czy on zdawał sobie z tego sprawę. 
- Nie chcę się więcej z tobą kłócić - szepnął do mnie uspokajająco, a ja westchnęłam z ulgą. Jego ciemne oczy spojrzały wprost w moje, dając mi do zrozumienia, że nie odpuści póki się nie zgodzę. 
- Ja też - próbowałam wziąć wdech, ale on jakby zabrał cały tlen. Zasadziłam sobie mentalnego kopniaka za to, że chcę mu wybaczyć mimo tego, że stracę przez niego pracę. Jego zachowanie sprawiało, że coraz bardziej zaczynałam się zastanawiać, czy jest tego wszystkiego wart. 
Jego silne ręce objęły mnie i przyciągnęły bliżej jego ciała, a ja ledwie zdołałam odwzajemnić gest. Nie powinnam tego robić, przecież wiedziałam, że to wszystko to jedno wielkie kłamstwo. Specjalnie nałożył ubrania Louisa by wyprowadzić mnie z równowagi. Potem oczywiście wykorzystał moją słabość. 
- Nie podoba mi się, że masz na sobie te ubrania - szepnęłam lekko, mając nadzieję, że go nie rozzłoszczę. - Są Louisa. 
Odsunął się ode mnie i ewidentnie próbował ukryć głupawy uśmiech, który sunął się mu na usta. Chwycił brzeg koszulki i sprawnie przeciągnął ją przez głowę. 
- Nie będziesz musiała dłużej na nie patrzeć. 
Normalnie, te słowa ucieszyłyby mnie jak nigdy nic. Te jego niewinne ruchy, którymi próbował mnie uwieść, to jak seksowny był, nie wkładając w to żadnego wysiłku... Nigdy nie zauważyłby jaki ma to na mnie wpływ. Teraz jednak widziałam to inaczej, to wszystko było kłamstwem. 
- Jesteś cudowny, Harry - szepnęłam do niego, kryjąc w tym mały podstęp. - Nie rozumiem dlaczego nie wierzysz, kiedy ci to mówię. 
Niezgrabnie zakrył dłonią twarz, gdy cichy chichot opuścił jego usta. 
- Przestań, Jamie... Nie jestem cudowny.
Mentalnie przewróciłam oczami, jednak byłam szczęśliwa, że to powiedział. To była moja szansa na przejęcie kontroli. 
- Wiesz co myślę, Harry? - zapytałam niewinnie, a on lekko przechylił głowę, czekając aż powiem co chodzi mi po głowie.  - Myślę, że wiesz, że jesteś cudowny.
- Co takiego? - zaśmiał się, a w jego oczach dostrzegłam cień strachu. Zmarszczył brwi, jakby zaczynał rozumieć moje słowa. Tak naprawdę wiedział o czym mówiłam. Byłam tego pewna. 
- A może tylko mi się tak wydaje - lekko westchnęłam, wzruszając ramionami. - Czasem wydaje mi się, że masz moc do robienia rzeczy, o które nigdy bym cię nie podejrzewała. 
Harry nerwowo się uśmiechnął i zrobił krok w moją stronę. 
- O czym dokładnie mówisz? - zapytał i wypuścił zmieszany chichot. 
- Myślę, że wiesz o czym mówię - odpowiedziałam z uśmiechem, na co jego mina straciła radosny wyraz.  - Wiesz, że jesteś przystojny, ale nigdy się do tego nie przyznasz. 
- Dlaczego robisz z tego taki wielki problem? - zapytał, skanując moją twarz łagodnym spojrzeniem. - To głupie.
- Nie prawda - mruknęłam i w końcu dotarło do mnie co się działo. - Za każdym razem kiedy udawałeś takiego niewinnego w moim towarzystwie, jakbyś nie wiedział do czego jesteś zdol...
- Dlaczego o tym mówisz? - przerwał mi, a w jego głosie można było usłyszeć gniew. Zabrał dłonie z mojej twarzy. Był zmieszany, tak jak zaplanowałam. 
- Bo wiem, że znasz swoje możliwości. Tylko ukrywasz je przed wszystkimi...
- Jamie, przestań... Proszę...
- Wiesz dokładnie co robisz, prawda? - zapytałam z niepokojem. 
Wyglądał tak krucho w tamtym momencie i choć raz było to szczere. Dotarło do mnie, że za każdym razem kiedy mnie uwodził, udawał zagubionego i zdezorientowanego... manipulował mną w sposób, którego nie potrafiłam wyjaśnić. 
- Planowałeś ten dzień od momentu, kiedy zaczęliśmy to wszystko. - Wzięłam głęboki wdech. - Myślałeś, że rzucę dla ciebie pracę. 
Pokręcił głową, próbując przekonać mnie, że dalej jest tym samym chłopakiem, którego spotkałam kilka tygodni temu. Teraz jednak wiedziałam, że nim nie był. 
- Jamie, źle wszystko zrozumiałaś...
- Nie, teraz to ma sens - westchnęłam, pozwalając mojemu mózgowi złożyć elementy tej układanki w całość. - Dlatego przejąłeś kontrolę... Bo nie zareagowałam tak, jak chciałeś, kiedy powiedziałeś o nas pielęgniarce.
Widziałam jak jego niewinność do niego wraca. Ze strachu przeczesał dłońmi włosy. 
- Ja... Ja chciałem tylko poznać dziewczynę, która będzie gotowa zrobić dla mnie wszystko! - załkał, zaciskając dłonie w pięści. - Wybrałaś pracę zamiast mnie, Jamie!
Odsunął się ode mnie ze złością i przeszedł na drugą stronę pokoju, by się uspokoić. Patrzyłam na niego ze współczuciem, czując poczucie winy budujące się wewnątrz mnie. Nie sądziłam, że kiedykolwiek sprawi, że będę się tak czuć. 
Podeszłam do niego na tyle blisko by móc uspokajająco położyć dłoń na jego plecach, jednak jednocześnie zachowując dystans. 
- Harry... Wciąż mogę być tą dziewczyną, musisz mi tylko dać trochę czasu. 
- Minął już miesiąc - kłócił się. - Ile czasu potrzebujesz? 
Zaśmiałam się w odpowiedzi, nie wiedząc co powinnam powiedzieć. 
- Nie wiem, dopóki nie będziesz już klasyfikowany jako mój pacjent? 
Zawahałam się lekko, zastanawiając się ile miesięcy mogłoby to zająć... Chwila... Przecież i tak już nie mam pracy... To tylko kwestia czasu nim zostanę zwolniona. 
- Nie martw się o to Harry.
- Co masz na myśli? - zmarszczył brwi i przygryzł wargę, patrząc na mnie zdezorientowanym wzrokiem. 
- I tak mnie zwolnią, pamiętasz? - powiedziałam, unosząc brwi. 
Uśmiechnął się podstępnie i nie wiedziałam już jak się czuję w tej całej sytuacji. Miałam przed sobą półnagiego Harry'ego uśmiechającego się do mnie z satysfakcją. Kosztowało mnie to utratę pracy. Jeśli to nie było popieprzone, to już nie wiedziałam co było. 
- Wiesz... - mruknął, zbliżając się do mnie i pochylając się tak, że nasze twarze były na jednym poziomie. - Zawsze możesz znaleźć nową pracę.
- To nie jest takie proste - jęknęłam. 
Jedyne na czym byłam w stanie się wtedy skupić były pełne usta Harry'ego zbliżające się do moich. W końcu delikatnie się złączyły, a ja przygryzłam jego dolną wargę dodając mu odwagi. 
- Wiem, że wcale nie jesteś taki niewinny, Harry - uśmiechnęłam się lekko. - Przestań udawać i pokaż mi na co naprawdę cię stać.
Nie musiałam mówić nic więcej. Dłonie Harry'ego od razu znalazły się na mojej pupie i podniósł mnie, zmuszając bym oplotła nogi wokół jego ciała. 
Nie minęło dużo czasu nim zaczął nieść mnie do sypialni. Rzucił mnie na łóżko, a po chwili był już obok mnie. Nakrył mnie swoim ciałem, upewniając się, że nie kładzie na mnie zbyt dużego nacisku. Zbliżył swoje usta do moich, jednak nagle się odsunął z wielkim uśmiechem na twarzy. 
- Chcesz, żebym przejął kontrolę?

(korekta: Aga)

______________________________

WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Z OKAZJI DNIA DZIECKA XD

Suchar od Pati na dziś: 

- Co wyjdzie jak blondynka wyjdzie spod prysznica?
.

.

.

.

.

.

- Czysta głupota.
LOLLLLLLLLLLL xD